Kankeren, ik heb er wel eens behoefte aan.
Soms eens vier dagen niet, dan weer vier keer op een dag.
Dus lijkt een blog (persoonlijke, chronologische schrijfplek) me wel wat.
Maakt niet uit of er iemand luistert (leest), als ik het maar eens kan zeggen (schrijven).
Mijn uitlaatklep.
Of uitlaadklep.
En ik kan me altijd perfect inbeelden dat er (n)iemand dit leest.
Of even gemakkelijk dat er 500 lezers zijn. Stiekeme voyeurs. (Of maakt dat mij een exhibitionist?)
Het lijkt alsof ik op de Grote Markt luidop sta te praten, maar eigenlijk niet weet of er iemand wel eens even luistert…
Maakt ook niet uit, als ik mijn zegje maar kan doen.
Het zal wel heel wat uren, dagen kosten om geleidelijk aan uit te zoeken hoe een blog werkt, wat er wel en niet kan.
Het heeft me al uren gekost. Nu ja, het regende toch. Bijna ieder ‘gratis’ blog plaatst automatisch reclame bij je teksten. En daar houd ik niet van. Of het zijn probeer versies die je 30 dagen kan gebruiken. Ook waardeloos dus. Of ze bieden zeer weinig mogelijkheden om te reageren, reacties op te volgen, te beoordelen, enz. Vrijwel hopeloos voor een leek als ik. Laat me maar eens een tijdje proberen wat ik hier zoal mee kan doen. Als het wat meevalt, zal er dus regelmatig wel wat veranderen aan uiterlijk en functies. We zien wel.
Kankeren: 1) Afkraken 2) Brommen 3) Klagen 4) Mopperen 5) Morren 6) Ontevreden mopperen 7) Pruttelen 8) Voortdurend mopperen 9) Zich moreel beklagen 10) Zeuren
Ik geloof niet dat ik een pessimist of geboren kankeraar ben. Het welt in me op vanuit frustratie en
ergernis over alles wat me fout lijkt te gaan. Vaak verpak ik het in humor. Of satire. Even was er hoop… dat er na 2012 eindelijk eens wat zou veranderen. De vastgoedbubbel, de eurocrisis, de bankschandalen,… het gaat nog even vrolijk verder.
Ik dacht altijd wel dat het beter kon. En dat ik daaraan mee kon werken. Ik geloofde dat. En deed het ook. Met vooral inzet voor wie ik dacht dat het minder goed had. De underdogs, mensen in de marge. Ganse trajecten en projecten heb ik (mee) opgezet, pogingen om hen mee te laten functioneren in onze samenleving.
En het was FOUT.
We hebben altijd verbeteringen gezocht binnen het bestaande systeem. Maar dat houdt net het systeem in stand. Terwijl het (zo goed als hele) systeem fout is. Bij iedere verkiezingsronde wordt het spel opnieuw gespeeld. Beloften: belastingvermindering, jobs… Toverwoorden als misleidende verpakking om stemmen te kopen. Mensen willen geen jobs.
Vraag het ze maar eens.
Mensen willen gelukkig zijn.
Ik heb liever geen geweld, geen extremisme of fundamentalisme. Wel overleg en respect.
Ik kan het Amerikaanse kiessysteem niet veranderen, de Chinese communistische partij niet opdoeken, militairen en legers niet uitmoorden, beurzen en banken niet waardeloos maken (hoewel ze dat eigenlijk zijn), plastic niet uit de oceanen filteren, giftige sproeistoffen niet verbieden,…
Maar ik kan wel dansen. En anderen helpen om dat ook te doen. Veel leuker dan vechten en ruzie maken. Als ik nu eens iedere ruzie en oorlog zou vervangen door een dansfeest. Niet tegen, maar met elkaar. Hm, droom maar verder.
En ik kan schrijven. Over wat ik niet goed vind. En wat wel. En zelf proberen zo goed en duurzaam mogelijk te leven. En anderen daarbij te helpen. Ik weet het, de wereld zit er niet op te wachten. Maar ’t geeft mij toch het gevoel dat ik iets doe. Doe wat ik kan.
Voor mijn eerste kankersessie houd ik het hier maar bij.
Maar voel je vrij om naar hartenlust mee te kankeren. Als je kan uitzoeken en vinden hoe dat werkt.