Tag archieven: leugens

Wij willen leugens 4. Industrie

Alternatief, Mens en samenleving, ,
Reclame laat lachende, mooie (gefotoshopte) mensen zien. Met steevast dezelfde boodschap. Als je even mooi, stralend, geliefd en gelukkig wil worden, koop dan X. (Vul maar in: shampoo, automerk, smartphone,…)
Heel recent (december 2014) was er een clip (van Ikea, dus ook reclame). Kinderen mochten hun kerstwensen opschrijven in een brief voor Santa. Bergen speelgoed. Geen probleem. Daarna een tweede vraag: schrijf een brief aan je ouders. Wat zou je hen vragen. Stukken moeilijker. Wat ze vroegen: sàmen eten. Dat beide ouders eens sàmen thuis waren om samen met hen de dag door te brengen. Samen voetballen.
Vraag 3: Je mag maar één brief versturen. Welke? (Ze kozen voor brief 2.)
En al dat gemis blijven we opvullen met surrogaat, met wegwerp speelgoed en spul.
Met alles wat bedrijven en reclamejongens ons wijs maken, spullen die ons zogezegd (individueel) gelukkig maken. Triestig.
Leugens worden daarbij niet geschuwd. Een toelichting moet niet informeren, maar doen kopen.
Je moet meer en duurdere spullen hebben (dan je omgeving) om gelukkig te worden.
Fabrikanten liegen over verbruik auto’s.  Lijkt het kras? Kopieer deze zin maar eens in de zoekbalk van Google.
Plastieken flessen. Overheidsdiensten, producenten, lespaketten, afvalverwerkers beweerden met uitgestreken gezichten dat ze binnen enkele jaren vergaan. (!!) Ze maken er een soort officieel credo van. Schaamteloos. Het fragmenteert, maar vergaat niet.
FEDs waarschuwen dat producenten van bio-afbreekbare plastieken zakken ons (“Eco-friendly.” “All natural.” “Biodegradable.”) misleiden.
Milieu en eco zijn “in”. Alles krijgt een eco-label. Gewoon een uitleg verzinnen (vb. minder solventen) en dezelfde rotzooi kan verkocht blijven worden. Maar nu duurder, want milieu-vriendelijk.  Een kwalijke trend die greenwash genoemd wordt.
We vervuilen minder. Maar kopen onze spullen in China. We exporteerden dus schijnheilig onze vervuiling naar China.
Onlangs moest de BBC toegevend dat delen van de populaire natuurserie ‘Hidden Kingdoms’ niet in de natuur, maar in de studio waren opgenomen.
Een werkloze leerkracht deed de moeite om te onderzoeken hoeveel vacatures de databank van de VDAB effectief had voor hem. Veel zaten veelvoudig, tot 10 X in het systeem. Anderen gingen over werken als zelfstandige, of als vrijwilliger, of stagiair. Of waren publiciteit. Het aantal echte vacatures was bedroevend. De database van een overheidsorgaan lijkt eerder een publiciteitstool voor bedrijven.
Roundup is veilig en biologisch afbreekbaar. Heb ik ook meerdere jaren geloofd.
Een hele industrie heeft geld verdient aan asbest en sigaretten, hoewel overheid, wetenschap en bedrijven al wisten hoe schadelijk dat was. Money rules. Idem voor suiker.
Light dranken en producten verhogen het risico op diabetes. Maar worden verkocht als ‘gezond’.
En dan zwijg ik maar over wat de farma industrie ons voorliegt of verzwijgt.
Je koopt een pizza en veronderstelt dat er kaas op ligt. Het ziet er zo uit. Het smaakt ook zo. En op de verpakking staat dat er kaas in zit. Maar dat is maar een zeer kleine fractie van die gele smurrie. En als het vlees van paarden komt, hoeft dat ook niet vermeld te worden. Als  je het hebt gemist in het nieuws, zoek maar even.
Van wie geld wil verdienen moet je de waarheid niet verwachten. Daar telt enkel: verkopen. En dat kan vaak beter met misleiding en leugens. Producenten en verkopers zijn er echt niet op uit om je gelukkig te maken.
 Zoek je dat soort mensen, steek dan je licht eens op bij wie belangeloos werkt, bij vrijwilligers.
Veel geluk!

Wij willen leugens. 3. Crisis

Alternatief, Mens en samenleving, , , ,

Al mij leven lang hoor ik dat het crisis is. Altijd.

Soms krijgt zo’n crisis ook een naam, en wordt ons voorgehouden in welke sector die crisis zich voordoet, wat de gevolgen zijn, en hoe de burgers ervoor moeten opdraaien om die crisis te bezweren. (Volgens statistieken zijn Vlamingen gemiddeldde rijkste Europeanen en de meest vermogende burgers ter wereld na Zwitserland en de VS.)
Ik zag de oliecrisis met de autoloze zondagen. Er dreigde schaarste, en olieproducten moesten een pak duurder worden. Onze energievoorziening en mobiliteit kwamen in het gedrang. De oliemaatschappijen voeren er wel bij. Hun winsten namen nooit af.  (En de autoloze zondagen waren fijn!) 
(Tot profijt van producenten en leveranciers werd het recent nog eens dunnetjes overgedaan voor de elektriciteitssector.)
In 2008 kwam de vastgoed crisis. De prijzen van vastgoed bleven niet langer lijnrecht stijgen. Banken verhandelden veel te zware, riskante leningen om er sloten geld mee te verdienen. Om dan lachend in financiële moeilijkheden te belanden. Dus moesten wij de banken redden, en de criminele bonussen van hun topgraaiers betalen.
En dan kwam de euro-crisis. De EU stond op springen, en haar munt ook. Grieken moeten bezuinigen. Parlementairen niet.
Je merkt iedere keer opnieuw dat een crisis het ideale scenario is waarmee rijken telkens nog rijker worden door minder rijken meer uit te persen.
Zitten we nu weer in een (politieke) crisis? Ik weet het niet. Een rijkentaks komt er niet, en de Lux Leaks tonen aan dat de grootste bedrijven hun winsten quasi belastingvrij via Luxemburg binnenrijven. Terwijl wij inleveren op zowat alle inkomsten: uitkeringen, zorg, index en loon… en meer betalen voor alle diensten (huisvuil, …) Gratis openbaar vervoer wordt afgeschaft. Voor gepensioneerden, niet voor parlementsleden.
Hetzelfde scenario als altijd. Crisis as usual. Zolang we niet met hooivorken naar Brussel trekken gaan politiekers en het groot kapitaal dat hen in dienst heeft er van uit dat ze nog alles onder controle hebben.
De crisis wordt ons aangepraat door egoïstische, hebzuchtige idioten die altijd méér willen. Terwijl dat juist de oorzaak van alle ellende is. Op koopzondag voor Kerst zijn er minder elektronische betalingen geweest dan vorig jaar. Ja, en…? Waarom wordt dit in de media verteld alsof dat geen goede zaak is? De restaurants (of hotels) kregen voor Kerst en/of Nieuwjaar minder reservaties. Ja, en? Tijdens de solden is er 3% minder verkocht. Ja, en?? Moet het altijd méér? Dat kan toch gewoon niet. (En de boom in de aankopen via internet wordt natuurlijk niet eens meegerekend.)
We hebben een crisis omdat we blijven meelopen in het systeem. Het verhaal van de 1% (rijksten die de maatschappij sturen) blijft dank zij de verdeel en heers ideologie in hun voordeel bestaan. Als 99%, of zelfs maar 85% solidair zou zeggen: ‘Fuck you! We doen het op onze manier, samen, solidair, kleinschalig.’ dan zouden de rollen snel omkeren.
Nu ligt de macht bij wie kapitaal heeft.
Als het er op aan komt zal de macht liggen bij wie water, voedsel en medestanders heeft.
Laat ze hun goud en geld maar opeten.
Helaas zijn we blijkbaar niet sociaal en solidair genoeg om te doen wat voor iederéén goed is, en beperkt (bijna) iedereen zich ertoe om te maken dat iedere IK voor zichzelf zorgt.
Er is ondertussen ook nog een milieucrisis, een landbouwcrisis, een afvalcrisis, een energiecrisis. Wie zou zich daar weer rijk aan maken? Of de crisis in Syrië of Oekraïne? En wie zal er voor betalen?
Ach wat, de crisis moet nog komen.

Wij willen leugens. 2. Jobs

Alternatief, Mens en samenleving, ,
Politiek en industrie schermen er voortdurend mee. We moeten/willen (meer) jobs creëren.
Natuurlijk willen ze dat niet. En doen ze dat niet.
Ze willen geld verdienen.
Maar de grote massa wel rustig houden en raddraaiend voorhouden dat ze banen willen scheppen.
Waarom vertellen ze dan zo een leugen?
Het is de slogan van hun verhaal geworden. Een mantra. Als je het vaak genoeg herhaalt gaat iedereen er van uit dat het zo is. Er is ook zo’n logische uitleg voor: om te leven heeft iedereen voedsel en een woning nodig. Om daar aan te geraken moet je een inkomen hebben. Dus heeft iedereen een job nodig om te kunnen leven.
De eerste regel klopt nog wel. Om te leven hebben we eten, drinken en een warm nest nodig.
Dat is al 100.000den jaren zo. Maar de volgende stappen zijn een verzinsel van de industrie en van graaiers die méér willen ten koste van anderen. Maar het wordt wel door onze strot geramd en in ons hoofd geklopt tot we het zelf geloven.
De doelstelling van werkgevers is niet ‘jobs creëren’. Vergeet dat maar. Werknemers zijn een vrij onzekere factor in het productieproces. En veel te duur. Voor slechts 8 uren prestaties per dag. Robots en elektronica kunnen veel meer uren op een jaar presteren. Zijn daardoor betrouwbaarder en goedkoper. Chinezen ook.
Er is geen enkele job die er om vraagt gecreëerd te worden.
Klopt het dat iedereen een job nodig heeft en wil? Vraag eens in je omgeving. Niet oppervlakkig, maar doorvragen. Wàt iemand echt wil. En waarom.
Als je doorvraagt blijken een job en een inkomen meestal maar middelen te zijn om te komen tot… een gelukkig leven, vrienden, voldoende eten, huisvesting, zinvolle bezigheid, sociale contacten…
Dit zijn de dingen die mensen echt willen en nodig hebben. Al generaties lang.
En voor wie dat in en via zijn werk vindt komt dat mooi uit. Maar die baan is niet de voorwaarde, enkel één mogelijk middel om voldoening te vinden.
Er wordt ons voorgehouden dat we voor onszelf moeten zorgen, voor onze oude dag. Een spaarpotje moeten aanleggen. De angst voor onze eenzame oude dag vol ongemakken is een dreiging. Van de laatste decennia. Verteld om ons te doen werken voor geld, waarmee we diensten kunnen kopen om te overleven. Diensten die vroeger door de familie en de gemeenschap als vanzelfsprekend en met respect werden opgenomen.
Wat we eigenlijk willen is niet een spaarpot om een tehuis te betalen, maar een aanvaardbaar comfortabele en sociale oude dag.
Gemeenschappelijke zorg (voor minderbedeelden, mindervaliden, ouderen, zieken, inkomenslozen, kinderen) is geformaliseerd en geïnstitutionaliseerd.  We zorgen als familie en gemeenschap nog amper voor onze naasten. Daarvoor zijn er tehuizen, (kinder)opvangcentra,  uitkeringen, (hulp)diensten. Die proberen we gemeenschappelijk zo ‘economisch’ (lees: winstgevend) mogelijk te organiseren en exploiteren. Eventueel exporteren we onze (groot)ouders naar Thailand. Efficiëntie en economie ten top.
Er is een ongelofelijke contradictie. Er zijn 100.000den werklozen. Die krijgen we niet aan het werk.
Daarnaast is er oneindig veel werk, dat nooit gedaan geraakt. Zorg voor ouderen en eenzamen, assistentie voor sport- e.a. verenigingen, zowel administratief als praktisch. Inzamelen en recycleren van materiaal dat we afval noemen en vaak gewoon langs de weg dumpen. Voetpaden vegen en wieden. Natuurdomeinen onderhouden. Gemeenschappelijke ruimten verfraaien. De land- en tuinbouw hebben massa’s handen te kort als we gif- en hormonenvrij willen eten.
Er is zoveel te doen dat we het nooit gedaan krijgen. Werk zat. En dan wordt ons voorgehouden dat we jobs willen? Terwijl er zoveel gedaan kan worden. En we 100.000den betalen om niets te doen. Niets doen is zeer moeilijk. Ik kan het niet. Toch geen dagen aan één stuk. Ik ken ook niemand die dat wil. Laat mensen doen wat ze graag zouden willen doen. Iedereen vindt wel een taak in zijn gemeenschap.
Misschien is een basisinkomen nog zo geen slecht idee. Uitkeringen geven we nu toch ook al. Geef daarnaast mensen ook nog de mogelijkheid om in ruil daarvoor iets voor de gemeenschap te doen. Zonder te veel regulitis. En laat de profits van jobs voor het grootste deel naar de lokale gemeenschap gaan. (Onderwijs is nuttig. Maar 3 regeringen? We weten wel beter.)
We moeten niet ijveren voor jobs, maar voor leefbare gemeenschappen.