Categorie archieven: Communicatie

Pst… post… ssstt…

File in het postkantoor. Ik duw de deur open en probeer achteraan aan te sluiten zonder anderen te hinderen. En tel. Zeven. En nog twee, die staan aan het enige loket dat open is. Het lijkt alsof ze daar nog een tijdje zullen blijven overleggen. Zou ik terugkeren, of aanschuiven? Het gebeurt het laatste jaar steeds vaker en erger. Meer postkantoren sloten hun deuren, en vooral veel meer mensen komen pakjes ophalen of terugsturen.

Eigenlijk wel druk in de vrij kleine ruimte. Een paar weken na het winteruur bleek de wandklok nog steeds in zomerstemming te zijn. Erg opvallend: een gewijde stilte. Af en toe gedempt gemompel aan het loket. Buiten stond iemand te telefoneren. Dat was ondanks het dubbele glas binnen nog goed te horen. Terwijl ik langzaam twee plaatsen vorderde, waren er nog 4 nieuwe filelopers bijgekomen. Ook in stilte.

Nummer vijf viel op. Vrolijk gebreide Laplandse muts. Lange grijze baard. Rugzak. Blote voeten in sandalen, ondanks de novemberkou. Hij keek even rond en fluisterde dan in de stilte: “Dit vind je dus in ons land niet meer…” Iedereen deed moeite om de gefluisterde woorden te verstaan. Het kwam er in vlekkeloos Nederlands uit. Hoezo, dat vind je in ons land niet meer? Hij beantwoordde meteen de ongestelde vraag en de verbaasde blikken.

Hij sprak een klein beetje luider nu. En dan viel ook zijn Nederlands accent op. “Ja, een postkantoor, weet je. Bij ons moet je daarvoor naar Albert Heijn.” Begrijpend geknik. En enkele reacties. ‘Ja, hier hebben we ook postpunten.’ ‘Er zullen er nog wel meer moeten sluiten…’ De magische stilte was verbroken. Op een paar seconden tijd was iedereen met iedereen aan het praten. Even magisch.

Bleek dat de brave man eigenlijk een copy-shop zocht. “Euh? Hebben we hier niet hoor, geen coffeeshop.” Tja, wat verwacht je van een Nederlandse rugzaktoerist op sandalen… Hilariteit alom. Het winteruur werd besproken, de dagbladwinkel waar allicht een kopieermachine stond. En toen onze gast daarnaar op zoek ging, verstomden beetje bij beetje ook weer de gesprekken.

De kunst van het palaveren. Ze is mij ook niet gegeven. Maar het maakt opvallend veel verschil. In geen tijd was ik aan de beurt.
De mensenfluisteraar leek in veel opzichten op de Kerstman die stiekem vervroegd op ronde was. Toen ik buiten kwam was hij nergens meer te bespeuren. Het was eigenlijk wel een leuk cadeautje. Een blijde boodschap. Ik ben benieuwd of ik dit jaar nog wel iets ga krijgen.

(Kies je voor) engagement of consument?

Of waar haal jij voldoening uit? Snel en goedkoop kant en klaar spullen verwerven, of zelf iets doén? Ik dacht dat het ook wel aan mij kon liggen: het gevoel dat er steeds minder mensen zich engageren en iets willen doén. Niet alleen maar praten, fantastische ideeën spuien, en uitleggen hoe ze het graag zouden willen. In meerdere verenigingen merk en hoor ik steeds vaker die malaise.

Ook dat er zo weinig jongeren zich engageren. Er zijn er wel, enkelingen. Veel te weinig. Of zoals Steven vanmiddag zei: “Toe ik bij de wereldwinkel begon –járen geleden- was ik de jongste. En nu nog…”

De Singlesvereniging met 400 leden bestaat 25 jaar. Zo weinig animo om iets te doen… Natuurlijk, iedereen wil wel dat er iets gedaan wordt. Een etentje, een dikke fuif, en liefst nog een reeks andere dingen. Meerdere plannen worden heel enthousiast besproken. Enkele ‘doeners’ zijn na de laatste fuif wat voorzichtiger geworden, omdat ze ervaren hebben dat ze zich anders te veel werk op hun hals halen. Dus als na de planningsfase de vraag komt: “Wie gaat dit doén? Wie wil het echt trekken, en wie wil meewerken?” Dan blijft het oorverdovend stil.

In het warenhuis legde de klant voor mij 2 schitterende grote broccoli’s op de band. Hier worden ze nooit ZO groot. Prachtige exemplaren. Helemaal in plastiekfolie verzegeld. Geen spatje vuil. Kant en klaar. De folie er af doen, en bijten maar. Er naast lagen 2 zakjes vacuüm getrokken, geschilde en gekruide krieltjes. Zo willen we het. Zo voelen we ons gelukkig…. Of? Alles kant en klaar, spotgoedkoop, en meteen geleverd. Een muisklik… en binnen de 24 uur komt het er aan, zelfs van de andere kant van de wereld. We hebben alles uitbesteed aan grote bedrijven, en doen niets meer zelf. Leuk, makkelijk en handig. Maar geluk zit niet in vacuüm getrokken en verzegeld zakjes.
Wie met het minste gelukkig kan zijn is echt rijk.

En engagement, daar is werk aan, daar kruipt tijd in. Meer dan Liken of Leuk vinden op Facebook. Het werkt met echtecontacten, met echte mensen. En soms kom je zo ook aan echte vrienden. Niet snel, niet goedkoop, niet kant-en-klaar. Maar het geeft wel voldoening.
Vooruit, we zullen nog maar eens proberen.

(28/7 bij Ambiorix, en 14/8 Vuur-vrienden-vroentesoep-vrassingen langs het kanaal, en 31/8 terrasmeeting Hasselt, en 21/9 Paella, tapas, Chanson d’amour & brain food, en 7/10 Info & doedag + fuif, en 14/10 Festival Retour,… hulp is welkom!)

Geheimen bewaren

Er zijn zo van die dagen…

De laatste 5-6 jaar zagen we elkaar een keer of vijf per jaar. Wat kletsen, over dansen, het weer en zo.  En nu kwam er op een toevallige ontmoeting, schijnbaar zonder enige aanleiding, een heel persoonlijk en intiem verhaal uit. Dingen die ik wel kon begrijpen, maar helemaal niet had verwacht.

En ’s avond overviel het me weer. Met een andere kennis. Recent gescheiden. Ik had er wel wat van gehoord. Kende hen beiden. Via het roddelcircuit kende ik (een deel van) haar verhaal. En vanuit het niets hoorde ik nu zijn wedervaren. Een heel andere klok. Erg privé. Problemen. Dingen die je binnenskamers houdt.  Waar ik ook weinig op kon zeggen. Soms moeilijk te geloven. En waar ik ook helemaal niets mee (of aan) kon doen. Maar ik zag dat het vertellen hem wel opluchte.

Later in de auto, op weg naar huis, vond ik het wel weer frappant. 2 verhalen op 1 dag. Het overkomt me vaker. Het meest bevreemdende  herinner ik me uit de jaren ’80. Regelmatig ging ik mijn schapen op een andere wei zetten, of de melkgeit tuieren aan een of andere ruime kant van een landweg. En dan kwam ik soms lans het huisje van Mariake. Goeie dag! En eens iets over de beesten, of het weer.

Tot ze me op een keer op de terugweg opwachtte. En wat langer bleef kletsen. Een halve voormiddag vol verhalen. Over mensen en relaties die ik nooit gekend heb. Over haarzelf en haar familie. Buren. De moeilijke tijd toen er honger was, en oorlog. En verraad. En wat ze er allemaal meemaakte als jonge vrouw. Hele krasse en sterke verhalen. Waarvan ze vroeg er maar niemand iets van te vertellen. De schande… En dat ze het nog nooit aan iemand verteld had. Zelfs niet aan haar eigen man.

Soms vraag ik me af waarom ik die verhalen te horen krijg. Ik vraag er nooit om. Ik ben zelf geen prater. Eerder zwijgzaam. Misschien vaak te zwijgzaam, op of over het randje van onaangenaam.  Of is het net daardoor dat ik die dingen verneem? Dan is het verteld, in de aannemelijke veronderstelling dat het niet wordt verder verteld.

Allee, ik zal er verder maar weer over zwijgen….