Tag archieven: sport

Kranige knarren

Mens en samenleving, ,
Als je het voorrecht hebt gehad al een handvol decennia te mogen overleven op deze aardkloot, ga je, ondanks het optrekken van de pensioengerechtigde leeftijd, toch wel vaststellen dat sommige lichaamsfuncties niet meer zo jong zijn als je geest zou willen. 
Die rug, en die knie… Een paar kilometer rennen? Misschien is hijgen een betere omschrijving. Maar ik kan mezelf gelukkig nog gezond en fit noemen. Daar ben ik blij om. Die pijnlijke rug neem ik er wel bij.
De tijd lijkt op sommigen minder vat te hebben. Of is het gewoon omdat ze beter en meer in beweging blijven? Blijven trainen?  In stomme bewondering voor deze lenige en sportieve oudjes wordt ik soms wel wat jaloers. Ik zal straks maar een kilometertje extra gaan joggen.
 Op haar 94ste heeft yogalerares Tao Porchon-Lynch in 2013 nog een nieuwe instructie en demo dvd ‘Yoga with Tao’ gemaakt. De complexe houdingen die veel kracht en lenigheid vergen, heeft ze na 70 jaar nog steeds goed onder (en boven) de knie. https://www.youtube.com/watch?v=1n1GtOaL7XU
Johanna Quaas uit Leipzig is op haar 87ste (in 2012) de oudste gymnaste ter wereld. De afgelopen 30 jaar won ze 11 competities! Ze blijft in vorm door een intensief trainingschema, met fitnessoefeningen, theoretische lessen en yoga. “Het is een geweldig gevoel om vermeld te worden in het Guinness Book of Records. Ik hoop dat ik hiermee andere ouderen laat zien dat het nooit te laat is om aan een nieuwe uitdaging te beginnen.” Ze begon pas op haar 50ste te turnen. https://www.youtube.com/watch?v=7NZ6C6wGpAE
Voor de fitness instructeur begint moet ze haar looprekje opzij duwen. Alle deelnemers zijn ouder dan 75, en zelf wordt Hildegard Gigl 99 jaar in juni 2014. https://www.youtube.com/watch?v=qRw7EXC2Eno
André De Greef, 92 jarige krachtpatser uit Herent, gaat nog elke week minstens drie sessies van anderhalf uur in de fitness afhaspelen. https://www.youtube.com/watch?v=Y02dRxj1zpY
De 81 jarige Fedor Aleksejevich Hasjanov (Ukraine) was een atleet in zijn jeugd. En nu eigenlijk nog…https://www.youtube.com/watch?v=b2z0RUjbq1E

Oma Willie Murphy, 77 jaar, is vaste klant in de fitness, waar ze geheel op de natuurlijke nog vlotjes het dubbel van haar eigen gewicht de lucht insteekt.

’s Werelds oudste marathonloper, de 101-jarige Fauja Singh, gaat in 2013 met pensioen. Hij hangt zijn schoenen aan de wilgen na zijn 10e marathon in Hongkong. Hij zei verdrietig te zijn dat hij moet stoppen, maar dat hij wil eindigen op het hoogtepunt. ‘Tulband Tornado’ begon na zijn verhuis van India naar familie in het Verenigd Koninkrijk op 89-jarige leeftijd met hardlopen.

Singh zal zijn dagelijkse 16 kilometer blijven rennen, maar alleen om in vorm te blijven en mensen te inspireren om fit te blijven. https://www.youtube.com/watch?v=Gk23yGuD6P0
Leo Pardaens (70) uit Pellenberg  is op zijn 41ste begonnen met marathons lopen. In november 2014 is de 100ste gepland …van Marathon naar Athene.
Op het EK atletiek (augustus 2014) voor veteranen in het Turkse Izmir deed de Belgische delegatie het bijzonder goed met 26 medailles (9 gouden, 7 zilveren en 10 bronzen).
De in april 1929 geboren Rachel Hanssens is een gepensioneerd belastingambtenaar. Ze is een van de oudste nog actieve Belgische atleten en behaalde vier gouden medailles en de daar bijhorende wereldrecords: kogelstoten (2kg/7m86), discuswerpen (0.75kg/19m49), hamerslingeren (2kg/26m80) en de werp-vijfkamp (4.846 punten).
“Elke dag trainen” is haar recept om op hoge leeftijd zulke sportprestaties te leveren.
De Oostenrijkse Alfred Proksch, die begin 2011 op 102-jarige leeftijd overleed als de oudste actieve atleet ooit, was twee jaar eerder nog wereldkampioen discuswerpen geworden.
Laat onze politici het niet horen! De oudste vrouw van Peru, en mogelijk ook van de wereld, krijgt na twee eerdere weigeringen op haar 118e voor het eerst een pensioentje. Cahuana Andrea Gutierrez werd volgens haar identiteitspapieren op 25 mei 1896 in Ayacucho geboren.
Ook in de showbizz spelen oude knarren nog de pannen van het dak.
Paddy Jones is ’s werelds oudste acrobatische salsadanseres.Onder meer  in Britain’s Got Talent voerde ze een sensationele show op. https://www.youtube.com/watch?v=KEPV7NL_B7E
Op de gezegende leeftijd van 90 jaar speelt actrice Alice Toen op 7 november 2014 voor de 125ste én de allerlaatste keer haar beklijvende monoloog ‘Charlotte’.
En wat dacht je van enkel van mijn muzikale top-favorieten: Buena vista social club, Tina Turner (1939), Toots Tielemans (1922). …
Waar halen ze  de energie? De interne motivatie? Of is het een verslaving?
Ik kan nog een hele lijst met grijze atleten laten opdraven. Misschien helpen ze ons om een tipje van de sluier die over lang(er) leven hangt, op te lichten.
Hoewel ik weet dat het eigenlijk niet goed is, kiest mijn brein altijd voor de energie spaarstand. Zo weinig mogelijk inspanningen doen die niet echt nodig zijn.
Ik ga er nu voor zorgen dat dit artikel snel in de vergeetput van mijn gretig medewerkend geheugen verdwijnt voor deze inspiratie rond de jaarwisseling terug de kop opsteekt om lijstjes met goede voornemens te bevuilen.
Of zou ik toch nog een WK ambiëren in een of andere sport?
Ik denk dan vooral in 3D: darts, dammen of duiven.

Ladder sport

Divers, ,
Hoog tijd om de dakgoot nog eens te verven. De voorkant, waar zon en regen heer en meester zijn, zag er nogal schurftig uit. En met mijn driedelige ladder kon ik er net wel aan. Dacht ik.
Dat was echter buiten een kleine verbouwing gerekend. Een erkerdakje dat er voor zorgde dat een gedeelte vanaf de begane grond niet meer bereikbaar was met de ladder.
Het leek me geen onoverkomelijk probleem. Links en rechts zo ver mogelijk reiken om te verven, en voor het resterende middendeel maar in de dakgoot klimmen. Vanuit de goot moest de voorkant ook wel te doen zijn.
Weersvooruitzicht: herfstig, maar droog, met kans op rukwinden. Het was niet koud. Mijn handschoenen waren niet bedoeld tegen de kou. Maar deels tegen verf, deels als bescherming om over de gootrand te klimmen, en deels tegen de vuilgrijze kleur die zo’n onbehandelde aluminiumen ladder altijd afgeeft.
Als ik ze vrij steil opstelde, was de ladder net lang genoeg. Tot de dakrand. Omdat het beneden nogal ongelijk is, moesten er aan een kant twee bakstenen onder de boom (zijkant van de ladder). En om boven te geraken moest ik ook nog tussen de takken van een kersenboom slalommen.
Mijn verfspullen gingen in een emmertje mee naar boven. Verf, een krabber, een oude T-shirt uit de lappenmand, schuurpapier en een klein blikje met de verfborstel. Met die onvoorspelbare stevige windstoten leek het me verstandig om een lijmklem te halen en daarmee de ladder bovenaan tegen de goot vast te klemmen. Ze zou kunnen omwaaien terwijl ik in de goot zat. Dat leek me geen leuk idee. (Ondertussen heb ik ongeveer alle tips om veilig met een ladder te werken lichtjes verkracht.)
De goot is een zinken bak. Hartstikke smal, omdat de oude pottelbergpannen tot in de bak rusten. Net in de holte van iedere pan was er ongeveer voldoende ruimte om één voet of knie te plaatsen.  Naast elkaar lukt niet. Waardoor je dus een heel smal steunvlak hebt. Schrikken als er dan plots een wesp voor je landt. Er is geen plaats voor twee. Bruuske bewegingen kan je niet maken. Dus maar zachtjes wuiven tot ze bereid was andere oorden op te zoeken.
Het lukte wel. Af en toe voorzichtig over de rand kijken. En dan zo een beetje uit het geheugen schuren, schoonvegen en verven. Maar je moet al echt een eindje voorover hangen om te zien wat je doet.  En met zo’n smal steunvlak, en alleen de gootrand als houvast, was het soms wel een duizelingwekkende ervaring. Dus rustig aan.
Yep! Daar gaat ze. Ik hoorde het meteen. Wind. De lijmklem die losschoot en de ladder die langs de bovenrand van de goot schuurde en twee meter voorbij de gevel, en twee meter lager, in de gouden regen terecht kwam. Buiten bereik. Nee, natuurlijk ook geen gsm op zak. Bij de buren en op straat was er niemand te zien. Maar de klus was nog niet geklaard, dus die kon ik in ieder geval nog wel verder afmaken. En dan maar wachten, tot er iemand langs kwam die de ladder terug kom komen rechtzetten. (Zonder me overbodig het dak op te wensen.)
Dat viel wel even tegen. Autoverkeer was er genoeg. Maar welke bestuurder kijkt er nu naar de bakgoot aan de huizen? Voetgangers of fietsers had ik de hele tijd nog niet gezien. Ook geen idee hoe laat het was. Na 17 uur zou het waarschijnlijk wel wat drukker worden, als iedereen van het werk naar huis reed. Maar wachten duurt lang. En ik had geen zin om als een idioot te gaan roepen en schreeuwen. Kon ik aan de goot gaan hangen, me naar de erker laten afvallen, naar de vensterbank grijpen om mijn val te vertragen,… ? Vond ik wat té riskant.
Een vislijn improviseren om de ladder op te vissen? Dat leek me een poging waard. Het T-shirt in repen van ca. 8 cm gescheurd en stevig aan elkaar geknoopt. Hengsel van het emmertje tot haak geplooid. Knie voor knie helemaal naar de andere kant van de goot gekropen. En dan maar vissen. De lijn uitgooien, en met de haak naar een sport vissen. Wat een sport! De wind wilde niet meteen meewerken, en blies de haak aan de reep stof naar alle kanten. Maar ik had tijd. En kreeg een toevalstreffer.
De vraag was of zowel de geïmproviseerde haak als het geïmproviseerde touw het gewicht van de ladder konden houden. Voorzichtig inhalen dus. Hand over hand. Het lukte! Opgelucht.
Nu is een ladder rechtzetten niet altijd gemakkelijk. Maar van boven uit, in een smalle goot, een driedelige (!) ladder proberen beneden op de grond stabiel te zetten tussen de struiken en de takken, dat is eigenlijk ondoenbaar.  Dus de afdaling was op hoop van zegen.  En na drie sporten schoof de ladder terug naar links weg. Gelukkig stond ze zo steil dat ik met mijn rechter (gehandschoende) hand bij de muur kon om te remmen. Even uitblazen, en wachten tot er even geen wind was. En dan snel-snel verder naar beneden, klaar om bij een volgende verschuiving in de gouden regen te springen. Zodra ik de bodem raakte en mijn gewicht van de ladder af was, schoof ze weer helemaal weg. Oef. Ik had weer vaste grond onder mijn voeten.
De foto’s heb ik ’s anderendaags gemaakt, toen ik voor de tweede verflaag naar boven moest. Met lijmklem. Dit keer niet om ladder en bakgoot samen te klemmen, maar om op de goot vast te zetten. En dan de ladder met een stevige draad daaraan vast.
Tijdens dit soort capriolen ervaar ik toch wel dat ik wat voorzichtiger en ouder wordt.
Misschien moet ik nog voorzichtiger worden om nog ouder te worden.