Tag archieven: beuken

Dag boek van Beuk (3)

Op hete zomerdagen trokken we met de Chiro naar een koele bosbeek.
 

 

 

 

 

Uitermate geschikt om een halve dag te ravotten. Er was open ruimte om te spelen, een afwisseling van schaduw en zon, stenen en takken om de beek af te dammen en zo een dij-hoge zwempoel te maken. En aan een monumentale, schuin over de beek hangende beuk had een durfal een dik zeel geknoopt. Je kon er als Tarzan over de ravijn zwieren. Terwijl alle toeschouwers klaarstonden om te schateren als je er in viel, of van de glad getrapte wanden terug de beek in slibberde.

Ik wist dat er 100 meter verder nog gegraveerde beuken moesten staan. Allicht de moeite om op een zonnige novemberdag een wandeling te maken. Verrassing: het touw hing er nog. Althans, er hing nog steeds een flink, gelijkaardig zeel pal boven de beek. Maar nu in een andere boom. De oude beuk had het begeven. Gezaagde stukken van zijn kruin lagen verspreid op de andere oever. De rest van de nog staande stam was al flink aangetast door zwammen. Maar aan zijn voet was een opvolger uitgeschoten. En op een door zijn wortels samengehouden landpunt in de beek hield een nog maar twijg-groot kleinkind de laatste blaadjes voor dit najaar vast. Hoop voor de toekomst.

De verschillende getatoeëerde stammen van de beschreven beuk waren door de tand des tijds grotendeels onleesbaar. Winter 2016. De jaartallen die de beuk onthield waren 1974, 1923 en zelfs 1905! In de vrij makkelijk te beklimmen stam waren nog vers gekraste hartjes te vinden. JAZZ Bilzen was door een liefhebber aan het beukenboek toegevoegd.

De beek tussen Hoefaert en Kriekaert spoelt veel herinneringen weg. Maar evenveel blijven er hangen aan de stammen van de beuk, aan de takken van de bomen. Generaties kwajongens en gezinnen hebben hier zomerse zondagen doorgebracht. Misschien moet ik nog eens met een mes terugkomen, om voor volgende generaties een boodschap achter te laten. Zoals ene Tomy BIJNENS hier ooit deed.

Naast de beek een kei waarin gebeiteld staat:
Stiltegebied Zwarte put, 12 oktober 2012

En in de beek, onder het beukenboek:
In zijn wieg neemt het water tijd en teken geruisloos mee

Dag boek van Beuk (2)

In het Munsterbos in Bilzen (Munsterbilzen, tegen Zutendaal) ligt er een heuvelrug waarop lang geleden beuken zijn geplant. In verschillende exemplaren is er een menselijke figuur uit de schors gesneden.

 

 

 

 

Er wordt wel eens verondersteld dat er hier tijdens Wereldoorlog II soldaten gelegerd waren die zich verveelden, en hun creativiteit hier uitleefden. Een pokdalige stam laat vermoeden dat zo’n figuur mogelijk ook als doelwit voor schietoefeningen werd gebruikt.

 

 

 

Dag boek van Beuk (1)

De woordverwantschap tussen boek en beuk wordt toegeschreven aan de eerste boekingen die op beukenhout plankjes werden gedaan (om dingen te boekstaven), en de beukenhout letters en houtsneden bij het uitvinden van de boekdrukkunst. Soms wordt verondersteld dat de gladde schors als papier werd gebruikt. Daar vond ik nergens bewijs voor. Door die gladde schors is beuk wel de enige boom die als boek gebruikt wordt. Hij wordt vol namen, hartjes en letters gekerfd.

Door zijn dunne bast is de beuk zonnebrand gevoelig, waardoor hij zijn takken als bescherming naar beneden buigt (als hij alleen staat). De haagbeuk herken je vooral aan zijn gespierde stam.

De beukenboeken maken me wel nieuwsgierig. Wie schreef dit, en wanneer? Welke verhalen zitten er achter? Het zal zelden te achterhalen zijn.
In een volgende post presenteer ik de galerij van plaatselijk goed gekende beuken met opvallende figuren. Maar eerst even opwarmen met het kleinere werk. Door het toenemen van de omvang van de stam worden de kerven mettertijd alsmaar breder. Vaak ook onduidelijker door het dichtgroeien van de wonden.