Categorie archieven: Anderen helpen

Geefplein, teken des tijds?

Alternatief, Anderen helpen, Duurzaam, Mens en samenleving, Natuur en milieu, Recyclage,
Gratis geven geeft gegarandeerd geen geweldig goed gevoel.
Door één G te schrappen is de alliteratie niet meer perfect. Maar de inhoud dan weer wel.
Sinds een jaar duiken er meer en meer initiatieven op waarbij mensen spullen gratis weggeven. Soms eenmalig op een geefplein, geeffestival of geefmarkt, maar ook op regelmatige basis in geefwinkels, geefcentra  en geefkasten.
Recent vulde Stef Mintiens van de Herbatheek als gulle Gentenaar een koelkast met soep voor wie ze wil. De inhoud van zijn Free Go vindt gegarandeerd gretig gegadigden.
Enkel wijken hebben ook al Geefgevels georganiseerd. De deelnemers zetten op afgesproken momenten bruikbare spullen op de vensterbank. Je kan dan gaan buurten en door de wijk wandelen, en meenemen wat je bevalt.
Begin 2014 zetten Max Pazak & Kayli Levitan in Zuid-Afrika een Street Store op waarbij daklozen gratis konden winkelen in de spullen die anderen naar dit pop up evenement brachten. Ondertussen slaat het concept ook wereldwijd aan, en wordt het ook al eens uitgebreid met bv de diensten van een kapper. Hun inspiratie delen ze op http://thestreetstore.org/
In de zomer van 2013 was Patsy Van der Parre de drijvende kracht achter de geefkast in Antwerpen, van waaruit ze initiatieven over het hele land heeft geïnspireerd. Haar tips om zelf ook in je eigen buurt aan de slag te gaan vind je op https://www.facebook.com/geefkastantwerpen
En heel wat gemeenten en regio’s hebben tegenwoordig een “freecycle” facebookgroep (bv Freecycle Limburg) om niet gebruikte spullen weg te schenken. Voedselbank en Sint-Vincentiuskrijgen het alsmaar drukker. Volgens recente cijfers zit 30% van onze medeburgers onder de armoedegrens. Vaak gaat het om alleenstaande,  ouderen of single ouders met kinderen. Huisvesting slorpt al snel de helft van het maandbudget op. Van de meesten merken we het niet. Daarvoor zijn mensen vaak te trots, of te beschaamd.  Getuigenissen verhalen steeds weer over de sterke link tussen armoede en eenzaamheid. Met een beetje hulp en respect voor elkaar kan er al veel verbeteren.
Misschien is dit onderdeel van een veranderende mentaliteit, waarbij “ik zorg voor mezelf” langzaamaan omkantelt naar “wij zorgen samen voor ons of iedereen”?
Misschien beseffen dat we veel te veel hebben en bijhouden, terwijl anderen dit soms echt  nodig hebben. Sinds de jaren ’70 worden, ook in de dienstverlening en de politiek, burgers gezien en behandeld als klanten. Zouden we stilaan elkaar terug als mensen gaan zien?
30 november, kort voor Sinterklaas en de Kerstdagen, gaan er op veel plaatsen in Vlaanderen Geefpleinendoor (volg de links). Aarschot (De Klinker),  Antwerpen (Park Spoor Noord),  Boom (De Schorre),  Brussel ( St Gorikshallen),  Gent – Ledeberg (Standaersite), Gent – Rabot, Genk, Hasselt (Van Veldeke, 20/12), Herentals, (3/12), Herk-de-Stad (Hangaar 77), Heultje, Kalmthout,Leuven, Lier, Lint, Mechelen,  Merksem, Oostende, Puurs, Ranst, Stekene..
De resterende spullen worden ’s avonds meestal opgehaald door de lokale kringwinkel, of gaan na gemaakte afspraken naar tehuizen in binnen- en buitenland.
Waarom zouden mensen hun spullen zomaar gratis weggeven?
Altruïsme (onbaatzuchtige zorg, naastenliefde) en een goed geweten spelen zeker mee. Het feit dat je iemand die het moeilijk heeft gelukkig kan maken met spullen die je toch niet meer gebruikt, geeft een fijn gevoel. En naast die liefdadigheid is er het feit dat je op een rommelmarkt nauwelijks wat zou krijgen voor die spullen.
In Angelsaksische landen is het fenomeen bekend onder benamingen als gift economy, gift culture of gift exchange, het weggeven van goederen (en diensten) zonder geld of vergoeding (of tegendienst) te verwachten. Het wordt er toegepast in “Give-away shops”, “freeshops” of “free stores”.
De anarchistische tegencultuur groep The Diggers gaf vanaf 1960 al het voorbeeld door hun voorraden, drugs, festivalmuziek, voedsel e.d. gratis weg te geven. Ze ijverden hiermee voor een antikapitalistische, geldvrije samenleving.
Tegenwoordig is veel van deze beweging overgenomen en verdergezet door o.m. milieuverenigingen die er een mogelijkheid in zien om afval te beperken en hergebruik te promoten. Codewoorden zijn vaak consumentisme (gezamenlijke inspraak t.a.v. producenten en verdelers) en consuminderen (efficiënter omgaan met grondstoffen en energie). Ook Repair café, Transition towns, Spullen delen e.a. zijn met gelijkaardige initiatieven bezig.
Veel mensen hebben niet veel nodig om zich beter te voelen. Wat spullen die je kan missen. Maar ook een schouderklopje, een duwtje in de rug, een luisterend oor, of gewoon je aanwezigheid.
Maak je er ook even tijd voor?
Het kost je niets.
En het geeft je een goed gevoel.
Kom eens langs…

Zelf elf 11

Anderen helpen, Mens en samenleving, ,
Als  11-11-11 klein is geschreven staat de droedel voor ‘elfjes’. Elfen zijn mythologische licht- of natuurgeesten, meestal mooi, slim en goedaardig. En ze helpen de mens. Ze bestaan in alle maten: van luchtige fladdervlinders tot mensgrote ouder- en jongelingen. 
Maar het belangrijkste zijn natuurlijk de twee beginwoorden van de vorige zin.
De actie tegen voedselverspilling ‘ Sorry is niet genoeg’ krijgt op maandag 10/11/2014 al een aftrap in Hasselt. Steven organiseert een gezellig huiskamerconcert. Je bent vanaf 19.00 uur welkom in de W. A. Mozartlaan 6 (tussen kleine en grote ring, en Luiker en Sint-Truidersteenweg). Reserveer nog snel een plekje door tel./sms: vvk (0497 614 498). Inkomkaarten kosten 7,50 euro, inclusief 1 ‘gewone’ consumptie.
De troubadour van dienst is Jablan, met mooie, stemmige muziek en een machtige stem. Vanaf 20.00 uur verzorgt hij een live muziekoptreden. En Steven vervangt een groot deel van zijn meubilair door hoge receptietafels om de goede akoestiek nog verder te verbeteren.
Het huiskamercafé serveert verantwoorde vloeistoffen aan zeer democratische prijzen. Naast milieubewust gerstenat van kleinschalige brouwers zijn er o.m. ook Oxfam – Wereldwinkel wijnen en cola. 
Koffie en thee worden ter plaatse door ‘barista’ Allan Moors (La Vita E Bella) gezet. Eveneens in de aanbieding: de 3 verrukkelijke kruidenlimonades van Wostok.
Het huiskamercafé wordt uitgebreid met een heus (tuin)terras!
Op grote organisaties (ngo’s) en structuren is er soms (terecht) kritiek. Zeker in verband met (loon)kosten van administratie. Helaas gebruiken we die kritiek vaak om z11 niets te doen, en dat goed te praten. Zonder het z11 beter te doen. Maar Sorry is niet genoeg. 
Zou je iemand die verhongert een half brood ontzeggen, omdat je geen heel kan geven? 
Je doet beter iets, dan niets. 
Zelfs in je eentje kan je heel veel betekenen voor anderen. Door iets te doen. Of een voorbeeld te zijn. Of gewoon ook aanwezig te zijn. Te steunen. Of kies je eigen project bij Kiva.
En in dit geval krijg je er een gezellige avond bij. Fijne ontmoetingen, warme contacten, frisse wijn, eerlijke prijzen, een goed doel en een goed geweten.  Ik vind het een mooi en cosy initiatief.

Ik heb op maandag dansles, dus kan er niet bij zijn. Maar in het kader van het thema tegen voedselverspilling wil ik dinsdag eventueel wel de al ontkurkte flessen helpen leegdrinken. (Maar enkele aanwezigen kennende, zal mijn aanbod wel overbodig zijn.
Ze doen het wel z11-z11-z11.)

Trein tillen, samen sterk

Anderen helpen,
Oké, ik ga niet altijd opnieuw weer kankeren. Goede, positieve verhalen zijn veel leuker om te lezen. 
Onlangs in het nieuws:  
Teamwork: honderden pendelaars kantelen trein om man te redden.
Een passagier raakt in Sterling Station, Perth bij het uitstappen met zijn been klem tussen trein en perron. Treinverkeer ligt stil. Ik vermoed dat een normale procedure er in bestaat de hulpdiensten, en zeker ook de brandweer te verwittigen. Allicht roepen die, na het aanbrengen van steunkussens, een zware hijskraan op om de wagon (+ 10 ton) te takelen.
Maar kijk, één iemand heeft een idee. Roept iedereen uit het rijtuig. Waardoor het lichter wordt. En vraagt iedereen mee te duwen. Wie haalt het nu in zijn hoofd om een treinwagon met mankracht te kantelen?  Los van het risico om het slachtoffer te verwonden en een aanklacht te riskeren? Trouwens, kunnen mensen een wagon in beweging krijgen? Hoeveel mensen zou je wel nodig hebben? En waar en hoe stel je ze op? Een beetje redelijk denken zegt dat dit quasi onmogelijk en zeker onverantwoord is.
Maar soms moet je dingen gewoon aanpakken, en doen. En ja, het is 2014. Minstens 17 filmpjes op internet bewijzen dat het gewoon kan. Niet blijven denken. Doen.
Misschien was er ook wat eigenbelang mee gemoeid. De keuze tussen uren wachten op professionele hulp, of snel weer verder op weg kunnen.
Het geloof in ’the power of the people’. Vorige eeuw was het nog normaal te zeulen met zakken cement van 50 kilogram, en balen graan van 75 kilogram. Ondertussen zie je nergens in de handel nog zakjes van meer dan 25 kilogram. Kracht en spieren hebben we niet meer nodig.
Als we kracht nodig hebben, zetten we machines in. Een tuinaanlegger met graafmachines, een verhuizer met een lift. Bij iet of wat zwaardere transporten reist een vorklift mee, krampachtig vastgeklampt achter tegen de vrachtwagen. Als een aap.
Terwijl onze voorouders menhirs versjouwden en piramiden bouwden. Met de blote hand. Voor zover we weten.
Merkwaardig ook omdat we zo individualistisch geworden zijn. Moedwillige geïsoleerd en afgeschermd onderweg, door oortjes, en een schermpje dat ons contact met de buitenwereld bepaalt.
De Duitser René Becker stierf voor de ingang van de luchthaven van Sant Joan op Mallorca. Na zijn scheiding was het de eigen keuze van ‘El Barbas’, (‘De Baard’) om de luchthaven als zijn nieuwe thuis te zien. Hij leefde er zeven jaar. En lag er zes uur dood op een bankje voor iemand dat opmerkte. Mentaliteit: ieder voor zich.
Samenwerken was vroeger een noodzaak. Om hooi of graan binnen te halen kon je geen loonwerker bellen. Familie en buren kwamen helpen. En dat deed iedereen voor elkaar. Een bouwkraan was onbetaalbaar. Maar de buren maakten een menselijke ketting. En de bakstenen werden, per twee, met telkens een tussenniveau, tot op de zolder van de ruwbouw gegooid en gestapeld. Biertje erbij. En  veel zweet, maar ook plezier, en samenhorigheid.
Vorige week kwam de oud-ijzerman bij de buren een kaduke zitmaaier weghalen. Hij riep op de oprit: ‘Hé, maat, kan je effe helpe tillen?’ Als iemand hulp vraagt doe je dat toch? Met drie man lukte het best.
De inwoners van Bree worden torenkruiers genoemd. De St.-Laurentius kerk werd in 1910 te klein.

Ze vijzelden de 26.000 ton wegende toren omhoog, en schoven hem  aan enkele centimeter per uur over rails 9,4 meter verder.

In 2014 deden 80 Amish dit nog eens dunnetjes over met een huis. Puur handwerk. 
Samen kunnen mensen veel. Torens en bergen verzetten. Wagons tillen.Solidariteit geeft kracht. Verdeeldheid maakt ons zwak. 
Iedereen die naar verandering streeft doet er goed aan dit samen met anderen uit zijn buurt te proberen.