Reclame laat lachende, mooie (gefotoshopte) mensen zien. Met steevast dezelfde boodschap. Als je even mooi, stralend, geliefd en gelukkig wil worden, koop dan X. (Vul maar in: shampoo, automerk, smartphone,…)
Heel recent (december 2014) was er een clip (van Ikea, dus ook reclame). Kinderen mochten hun kerstwensen opschrijven in een brief voor Santa. Bergen speelgoed. Geen probleem. Daarna een tweede vraag: schrijf een brief aan je ouders. Wat zou je hen vragen. Stukken moeilijker. Wat ze vroegen: sàmen eten. Dat beide ouders eens sàmen thuis waren om samen met hen de dag door te brengen. Samen voetballen.
Vraag 3: Je mag maar één brief versturen. Welke? (Ze kozen voor brief 2.)
En al dat gemis blijven we opvullen met surrogaat, met wegwerp speelgoed en spul.
Met alles wat bedrijven en reclamejongens ons wijs maken, spullen die ons zogezegd (individueel) gelukkig maken. Triestig.
Leugens worden daarbij niet geschuwd. Een toelichting moet niet informeren, maar doen kopen.
Je moet meer en duurdere spullen hebben (dan je omgeving) om gelukkig te worden.
Fabrikanten liegen over verbruik auto’s. Lijkt het kras? Kopieer deze zin maar eens in de zoekbalk van Google.
Plastieken flessen. Overheidsdiensten, producenten, lespaketten, afvalverwerkers beweerden met uitgestreken gezichten dat ze binnen enkele jaren vergaan. (!!) Ze maken er een soort officieel credo van. Schaamteloos. Het fragmenteert, maar vergaat niet.
FEDs waarschuwen dat producenten van bio-afbreekbare plastieken zakken ons (“Eco-friendly.” “All natural.” “Biodegradable.”) misleiden.
Milieu en eco zijn “in”. Alles krijgt een eco-label. Gewoon een uitleg verzinnen (vb. minder solventen) en dezelfde rotzooi kan verkocht blijven worden. Maar nu duurder, want milieu-vriendelijk. Een kwalijke trend die greenwash genoemd wordt.
We vervuilen minder. Maar kopen onze spullen in China. We exporteerden dus schijnheilig onze vervuiling naar China.
Onlangs moest de BBC toegevend dat delen van de populaire natuurserie ‘Hidden Kingdoms’ niet in de natuur, maar in de studio waren opgenomen.
Een werkloze leerkracht deed de moeite om te onderzoeken hoeveel vacatures de databank van de VDAB effectief had voor hem. Veel zaten veelvoudig, tot 10 X in het systeem. Anderen gingen over werken als zelfstandige, of als vrijwilliger, of stagiair. Of waren publiciteit. Het aantal echte vacatures was bedroevend. De database van een overheidsorgaan lijkt eerder een publiciteitstool voor bedrijven.
Roundup is veilig en biologisch afbreekbaar. Heb ik ook meerdere jaren geloofd.
Een hele industrie heeft geld verdient aan asbest en sigaretten, hoewel overheid, wetenschap en bedrijven al wisten hoe schadelijk dat was. Money rules. Idem voor suiker.
En dan zwijg ik maar over wat de farma industrie ons voorliegt of verzwijgt.
Je koopt een pizza en veronderstelt dat er kaas op ligt. Het ziet er zo uit. Het smaakt ook zo. En op de verpakking staat dat er kaas in zit. Maar dat is maar een zeer kleine fractie van die gele smurrie. En als het vlees van paarden komt, hoeft dat ook niet vermeld te worden. Als je het hebt gemist in het nieuws, zoek maar even.
Van wie geld wil verdienen moet je de waarheid niet verwachten. Daar telt enkel: verkopen. En dat kan vaak beter met misleiding en leugens. Producenten en verkopers zijn er echt niet op uit om je gelukkig te maken.
Zoek je dat soort mensen, steek dan je licht eens op bij wie belangeloos werkt, bij vrijwilligers.
Veel geluk!