Op hete zomerdagen trokken we met de Chiro naar een koele bosbeek.
Uitermate geschikt om een halve dag te ravotten. Er was open ruimte om te spelen, een afwisseling van schaduw en zon, stenen en takken om de beek af te dammen en zo een dij-hoge zwempoel te maken. En aan een monumentale, schuin over de beek hangende beuk had een durfal een dik zeel geknoopt. Je kon er als Tarzan over de ravijn zwieren. Terwijl alle toeschouwers klaarstonden om te schateren als je er in viel, of van de glad getrapte wanden terug de beek in slibberde.
Ik wist dat er 100 meter verder nog gegraveerde beuken moesten staan. Allicht de moeite om op een zonnige novemberdag een wandeling te maken. Verrassing: het touw hing er nog. Althans, er hing nog steeds een flink, gelijkaardig zeel pal boven de beek. Maar nu in een andere boom. De oude beuk had het begeven. Gezaagde stukken van zijn kruin lagen verspreid op de andere oever. De rest van de nog staande stam was al flink aangetast door zwammen. Maar aan zijn voet was een opvolger uitgeschoten. En op een door zijn wortels samengehouden landpunt in de beek hield een nog maar twijg-groot kleinkind de laatste blaadjes voor dit najaar vast. Hoop voor de toekomst.
De verschillende getatoeëerde stammen van de beschreven beuk waren door de tand des tijds grotendeels onleesbaar. Winter 2016. De jaartallen die de beuk onthield waren 1974, 1923 en zelfs 1905! In de vrij makkelijk te beklimmen stam waren nog vers gekraste hartjes te vinden. JAZZ Bilzen was door een liefhebber aan het beukenboek toegevoegd.
De beek tussen Hoefaert en Kriekaert spoelt veel herinneringen weg. Maar evenveel blijven er hangen aan de stammen van de beuk, aan de takken van de bomen. Generaties kwajongens en gezinnen hebben hier zomerse zondagen doorgebracht. Misschien moet ik nog eens met een mes terugkomen, om voor volgende generaties een boodschap achter te laten. Zoals ene Tomy BIJNENS hier ooit deed.
Naast de beek een kei waarin gebeiteld staat:
Stiltegebied Zwarte put, 12 oktober 2012
En in de beek, onder het beukenboek:
In zijn wieg neemt het water tijd en teken geruisloos mee