Ik heb ooit via schouderlang haar een beetje hippietijd meegekregen. Door te jong, of te laat, of te weinig lef heb ik het nooit echt mee-beleefd.
De ‘commune’ die we wilden vormen is er toen nooit gekomen. We vonden geen geschikte locatie. Of ze leek onbetaalbaar. Een koppel ging trouwen en samenwonen. Een ander volgde. Elders. En zo bloedde het dood.
Nochtans hadden we een keer een grote vierkantshoeve gevonden, met watermolen. Maar de vraagprijs was toen voor ons onoverkomelijk: 4 miljoen. Belgische franken. Toen. Zou nu zowat 100.000 euro zijn. Een prikje dus. Ze staat er nog altijd. Prachtig en duur gerestaureerd. Tijden veranderen.
Van de oude communes is er weinig overgebleven. Waarom mislukken communes? Waarom lukt het zelden? Eigenlijk vind ik het geen schande. Huwelijken mislukken ook. En zijn minder complex als samenlevingsvorm.
Onderlinge ruzies, naïeve start met een slechte voorbereiding en (te) weinig afspraken (en regels), visie op privacy en privé bezit en ongezonde machtsverhoudingen speelden vaak een rol. Sommige grotere groepen veranderden uiteindelijk zelfs in een sekte.
De strijd van de flowerpower tegen de burgerlijke en kapitalistische maatschappij verloor veel power, en de flower werd een groene partij. De ideeën blijven leven in actiegroepen, organisaties en initiatieven die het goed voorhebben met moeder Aarde en de mensheid. Maar ook vaak vrij machteloos en naïef blijven.
Er zijn nog altijd wel groepjes die er in slagen om te leven volgens hun idealen. Soms kort, soms vele jaren. Er komen ook steeds meer maatschappelijk ‘aangepaste’ vormen van samen-huizen. Ik volg het graag een beetje op. Maar het aspect ‘zelfvoorziening’ ontbreekt meestal volledig. En dus is het toch niet mijn ding.
Wie niet?
Logisch toch.
De hippiedroom leeft nog altijd. Ergens in harmonie met mens en natuur samenleven. Voorbereid. Met mensen die je voldoende kent, en waar het mee klikt. En hoewel ik vaak op websites en sociale media berichten lees van mensen die hetzelfde willen of gaan doen, kreeg ik via een oproep maar 3 reacties. En nog vrij ver van huis. Het blijft dus zoeken.
Ik denk dat een drietal instellingen kunnen helpen om de stap te zetten.
Jong, onbezonnen, vrij zorgeloos en idealistisch zijn,
wat ouder zijn, voldoende gerealiseerd hebben, geen zorgen meer over kinderen of afbetalingen, en weinig te verliezen hebben,
zeer bewust en gemotiveerd zijn.
Het gaat in ieder geval om visie en instelling. En daar naar leven. Een beetje buiten de maatschappelijke normen. Hoedje af voor de groepjes die er in slagen samen behoorlijk zelfvoorzienend en duurzaam te leven.
Ik hoop nog altijd vroeg of laat een stel gelijkgestemde zielen in de buurt te vinden die dezelfde idealen willen waarmaken, hier, of in warmere regionen. Zolang blijf ik nog maar in mijn eentje verder timmeren.