Terug van nooit echt weggeweest. Dat is mijn eerste bedenking als ik het publiek zie samenkomen voor dit derde Permacultuur festival. Met een behoorlijke portie kleding en sfeer in hippie-stijl. Ongedwongen, love en peace, flower-power.
Een prachtig kader ook. Een deels al gerenoveerd kasteel met woonunits, midden in een stuk Zuid-Limburgse bos, met een mooi uitzicht op het landschap, over vijvers en weiden.
De beschikbare info vooraf vond ik wat te nonchalant. Geen duidelijke planning voor wat er te doen was. Nochtans toch wel belangrijk als je wilt beslissen of je er al dan niet tijd voor gaat vrijmaken. Maar ik had goed gegokt, de workshops op zondagmorgen begonnen niet al te vroeg. Ik was er nog op tijd.
Ter plaatse vond ik ook nergens een infopunt of –stand. Achter de gebouwen ontdekte ik 3 genummerde tenten, waarin wat mensen begonnen samen te troepen. Maar nergens een programma. Omdat het na een paar grijze dagen beloofde behoorlijk zonnig te worden sloot ik maar aan bij de groep die besliste de banken en stoelen uit de tent, naar buiten in de zon te sjouwen. Zonder een idee te hebben waar deze (of enige andere) workshop over ging.
Dragon Dreaming. Dus. Begon met ingetogen didgeridoo-gebrom. Niet echt mijn ding. Maar het vervolg van de workshop werd alsmaar beter. Toch nog een toevallig goede keuze gemaakt. Als afsluitende praktijkcase werd er gewerkt rond het evenement zelf, Permacultuur Festival. Bam! Prachtig, Er kwamen meteen enkele pagina’s suggesties uit die het festival zeker nog veel beter konden maken. En zelfs enkele gegadigden die dit ook met de organisatoren wilden overleggen. Dragon Dreaming dus: inspirerende methode.
En ik kon er meteen ook een hoop praktische tips uit destilleren die van pas kwamen voor onze Korte Keten markt “Vreucht van eigen bodem”.
’t Was inspirerend om te ervaren dat we met zoveel mensen rond dezelfde dingen bezig (willen) zijn. En dat de stappen van droom, over planning naar doen (en vieren) met veel mensen samen kunnen doorlopen worden.
Hoop voor onze toekomst.