John is dood

Toen ze de reanimatie overnamen zei een van de pompende ambulanciers letterlijk:
‘Dat is precies beton.’
Dat is meteen ook een samenvatting van een deel van zijn problemen en zijn leven.
En dood.
De metalen platen van zijn al oude borstreconstructie waren sterk als beton. Maar de ontsteking die er achter uitgebreid woekerde en hem fataal werd, heeft niemand meer opgemerkt. Tot het te laat was.
‘John Beton’ koos hij ook als diskjockeynaam op de vrije radio. Waar bij destijds ‘beton’ als muziekgenre promootte.
Maar die naam had ook een symboolwaarde. John was zacht vanbinnen. Ook kwetsbaar.  Hij heeft veel meegemaakt. Problemen die hij kreeg probeerde hij zelf, en in zijn eentje, op zijn manier op te lossen.
En daarvoor maakte hij een harde buitenkant. Als van beton. Gewapend beton, met een ijzeren conditie.
Hij leek sterk, en hard, omdat iedereen alleen nog naar de buitenkant keek.
Maar vanbinnen was en bleef hij zacht, en ging het mis, werd hij door diverse problemen aangevreten, en leed daar onder. Meestal in zijn eentje.
Weinigen hebben dat gezien, en zeker niet op tijd.
We zagen alleen de gevolgen, en de buitenkant. En niet, of niet meer, wat er allemaal onder zat.
Daarmee lieten we je te veel alleen, John. Wat je vaak ook zo wel wilde. Maar zeker niet altijd. Je wilde niemand tot last zijn. Maar zoveel te meer hulp je nodig had, zoveel te minder echte helpers er overbleven.
Sorry daarvoor.
Slecht zeer weinigen keken nog naar je binnenkant. En helaas ook artsen en hulpverleners niet meer.
Beton van buiten, blues vanbinnen.
Over de oppervlakkig zichtbare buitenkant kan geen enkele buitenstaander oordelen, zonder de binnenkant te kennen.
En over de binnenkant, nog minder…  laten we daarin maar eerlijk, ieder voor zich, zelf over de eigen binnenkant en daden oordelen.
John was een aangenaam en goed mens, met het hart op de juiste plaats. Hield veel van zijn jongens, van blues, van festivals, van sporten. Zelf stond hij altijd handig en praktisch klaar om iedereen te helpen. Bedankt John.
En bedankt aan wie er ook voor hem was.
Johan, doe vader de groeten.
John, doe de groeten aan Muddy Waters, en Luke Walter Jr, en de andere blues legendes.
Still got the blues for you…
 Ik heb hem in zijn laatste weken, samen met nog 3 anderen, wel nog veel kunnen helpen. Maar niet genoeg. Andere ‘vrienden’ hadden al lang afgehaakt. Miserie, ellende en aftakeling zien we niet graag. Om te feesten willen we er wel weer bij zijn.
We hadden eigenlijk niet echt een speciale band, mijn broer en ik. Toch was zijn dood ook voor mij een beetje doodgaan.  Meer en erger dan ik dacht. Ik heb al meer vrienden verloren. Wist en dacht niet dat dit me zo erg zou aangrijpen.
Het vreet veel energie, ontneemt me de zin om ergens aan te beginnen.

Ik blijf ook zitten met de blues

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *