Tag archieven: rode bosbes

Wolvin Naya en blauwe bosbessen

Het was aangekondigd als een Avontuurlijke Startwandeling in het brongebied van de Zwarte Beek in Hechtel. Vrieskoud, met de aankondiging van wat verdwaalde sneeuwvlokjes. Dat kon toch nog een 20-tal liefhebbers verleiden om warme mutsen en waterdichte laarzen aan te trekken. En voor de gelegenheid was er toestemming van het leger om militair terrein te betreden.

Toen we de burgerlijke weide- en hooilanden hadden verlaten om in het kakigroene oefenterrein te duiken kregen we een Google Earth kaartje te zien met gele punten en verbindingslijnen. De recente trajecten van Naya. Haar halsbandzender stuurt met regelmatige tussenpozen een gps-signaal naar de volgcomputer van de Technische Universiteit van Dresden, 500 km verder. De verbinding van die punten levert haar reisroute op.

Blijkbaar bevalt onze wandelomgeving haar. Nergens anders kwam ze zo vaak of verbleef ze zo lang. We zouden er naar kunnen uitkijken. Of allemaal een rood kapje opdoen. Of luid gaan huilen. Mocht het wat gesneeuwd hebben, dan was er mogelijk een kans om een spoor te vinden. Uiteindelijk kregen we heel wat sporen te zien.

Modder en nat zand zijn zeer geschikt om indrukken vast te houden. We zagen waar de everzwijnen hadden huis gehouden. Aan reeën was er absoluut geen gebrek. Hier en daar bespreurden we zelfs voetafdrukken van een wandelaar. Maar vooral, zeer dominant, waren de sporen van zware legervoertuigen. Ik heb nooit goed begrepen waarom er zo nodig in bos en hei moet geoefend gevochten worden. Alsof onze volgende oorlog zich in een bos zal afspelen. Brussel lijkt me realistischer als oorlogsgebied. Als er door ooit moet gevochten worden, vluchten onze militairen allicht massaal naar het bos.

Op de wandeling kreeg ik te horen dat de stengels van de blauwe bosbes groen blijven en bladgroenwerking hebben, waardoor de struik al vroeg in het voorjaar onder bladloze bomen, en nog voor de struik blaadjes heeft, toch al de fotosynthese kan starten en wat voorsprong kan nemen.

De blauwe bosbes (Vaccinium myrtillus) is een vaste plant uit de heidefamilie (Ericaceae)  De kantige twijgen zijn groen en worden hoogstens 60 cm.
De blauwe bosbes kleurt je lippen en handen blauw. Je kan ze verwerken in allerlei bereidingen.

Vooral in taalgebruik wordt ze nogal eens verward met de blauw(e) bes.

De blauwe bes (blueberry, Noord Amerikaans,Vaccinium corymbosum) wordt op grote schaal commercieel geteeld. Ze bloeit in trossen.
De struik kan tot 2 meter hoog worden. De bes is zoeter en heeft wit vruchtvlees en niet kleurend (afgevend, vlekken makend) sap, terwijl de blauwe bosbes rood vruchtvlees heeft en wel kleurt.
De bessen hebben net als druiven een witte waslaag. Ze zijn dikker dan de blauwe bosbes.

 

De rode bosbes (Vaccinium vitis-idaea, ook vossenbes), is eerder zeldzaam, maar komt hier in de Limburgse Kempen ook voor.  De rode bosbes is groenblijvend (behoudt haar blad). De struikjes blijven laag. De bessen groeien per +-5 aan het einde van een stengel. Ze zijn wrang en zuur van smaak en worden vooral gebruikt voor het maken van jam of gebak. Hybriden bestaan (maar weinig).

Dat weetje over de blauwe bosbes met groene stengel vond ik interessant. Maar ik vind er eigenlijk nergens een bevestiging voor. Weet iemand of dit klopt? En of nog andere struiken hier gebruik van maken?