.. een vechtende wesp valt plots vlak voor mijn knieën op de koer. Ze heeft een vrij grote, zwarte vlieg te pakken. Na 10-12 seconden beweegt de vlieg niet meer. Maar het ‘gevecht’ en gedraai blijft wel nog doorgaan.
Ze neemt haar buit mee, vliegt omhoog en gaat op een blad van de druivelaar zitten. Hoewel de vlieg bewegingloos is, blijft de wesp druk bezig. Ik probeer van dicht bij te zien of ze haar prooi aan het oppeuzelen is. In een flits zie ik iets naar beneden vallen. Ik heb niet kunnen zien wat het was. Maar de vlieg heeft nu blijkbaar geen hoofd meer. Dus zo pakt die moordenaar dat aan.
Zijn drukke gedoe vermindert helemaal niet. Ze beweegt zo veel en snel dat ik niet kan zien wat ze doet. Eten? Er valt weer een stipje. Amper te zien. Een pootje. Aha… Ze is dus overtollige niet eetbare onderdelen aan het wegknippen. Om de paar seconden wordt de buit compacter. Ze verplaatst zich naar een tak van de druivelaar en gaat even intensief verder. Dan valt er een dikke brok. Dat begrijp ik niet goed, want ze is nog steeds met de vlieg en haar ledematen bezig. Ik kijk snel even naar beneden en zie de brok voor mijn voeten liggen. Straks eens nader bekijken, ik wil de rest van het spektakel niet missen. Nog een pootje. En als laatste de tweede vleugel. Ik vermoed dat de maaltijd nu klaar is voor consumptie. Vole au vent: vlieg(t) in de wind. De jacht was succesvol, ze gaat er vandoor met haar gestripte vangst.
Van de pootjes en vleugels vind ik niets terug. Maar die grote brok wel. Ongelofelijk. Nog voor alle pootjes en vleugels er af waren heeft deze jager haar prooi gestroopt. Voor mij ligt een leeg chitineomhulsel van het achterlijf! Kwestie van het vliegtransport niet te belasten met overbodige ballast.