Categorie archieven: Dans

Singing and dancing in the rain…

en soms kan zo’n openlucht evenement in het Belgische zomerweer wel eens in het water vallen. (zaterdag 5 augustus 2017) Hasselt Danst Lindyhop. Nog steeds te weinig bekend bij het grote publiek, maar wel een van de fijnste dansen om te doen. Met altijd veel lachende gezichten. Fun! En in stijl: vanaf de jaren dertig… denk aan bretellen, brillantine, snor, pet, petticoats, strikken in het haar.

Tot vorig jaar was er in Limburg (be) maar sporadisch iets van te vinden (bij de Hamse Dansklub en dansschool Libert), maar nu is er dus ook Shake Lab met Marijke en Danny in het CC Casino in Houthalen, en Apollo Swing in de KA2 Topsportschool Hasselt. Wie al feestjes van Radio Modern (bv in C-mine Genk, Markthallen Herk de Stad en Ter Kommen Hoeselt) heeft meebeleefd kent de stijl en de sfeer wel. Zo niet… het is nooit te laat!

Vanaf september starten overal nieuwe lessen. (En zijn er ook weer vanaf eind augustus Open deur dagen in dansscholen.)

En nu dus ook een introductie op Hasselt Danst. Even On hold gezet door een buitje. Maar binnen konden er wat tafels aan de kant gezet worden om meer slides, kicks en ‘pick the apple’ aan te leren. Nog wat inoefenen kon dan weer buiten. En dit werd afgerond met een knappe demo, om van te watertanden.

Met afwisselende dansen liep de gewone Hasselt Danst-formule verder tot de volgende grijze wolken de avond vervroegd verduisterden. De voorbode van kleine druppels kon de dansers niet van de vloer verjagen. Maar het peloton van veel en grote druppels deed iedereen naar binnen verhuizen. Of bijna iedereen. Enkele volhouders lieten het absoluut niet aan hun hart komen. Singing in the rain is een toepasselijke slowfox.  Spijtig dat mijn mobieltje niet kon scherpstellen door de dikke druppels heen.

Toch een mooi beeld, van de echte spirit van dans in het algemeen, en ook van Hasselt Danst. Gezellig genieten van het samenzijn, de dans en de muziek. En een pintje, waarom niet. Het water was gratis.

Taxidansers komen terug

Ze begonnen hun carrière rond 1920 in Noord Amerika. Meestal waren het dames die tegen betaling bereid waren een dans te doen met hun klanten. De baas verkocht danskaarten voor tien cent, de taxidansers kregen een commissie per dansticket voor een rit naar en op de dansvloer. Het systeem werd populair, en in grote taxidanszalen kregen taxidansers zelfs 50% per dans. De andere helft diende voor de kosten van het orkest, danszaal en bedrijfsvoering.
Deze danshostessen verdwenen in de Verenigde Staten later weer van het toneel.

In Buenos Aires, Argentinië, bleven Tango Taxidansers in het Tango toerisme aanwezig. Ze werken er nog steeds. Meestal zijn het ervaren manlijke dansers die per avond betaald worden om met een vaste partner naar een dansavond te gaan. Ze kunnen vlot een dans leiden op diverse niveaus, zonder de dames te laten stuntelen. Ze zijn een oplossing voor het tekort aan goede manlijke danspartners. De dames zijn verzekerd van dansmogelijkheden en gezelschap, en zijn niet afhankelijk van willekeur en goodwill van de heren. Ze fungeren (desgewenst) ook vaak als leraar. Ze vormen een soort tango-escortservice voor 1 avond.
Vooral muurbloempjes en snelle dames met weinig tijd en meer zakelijk inzicht voorzien zich vaak van deze combinatie van taxi, gigolo (?) & danser.

Ze zijn weer aan een opmars bezig. Zei het dat ze nu niet meer (rechtstreeks of per dans) betaald worden. Waar de vraag groter is dan het aanbod worden zowel manlijke als vrouwelijke taxidansers ingezet. Hun taak is er voor te zorgen dat iedereen een prettige avond beleeft en kan dansen, vanaf het eerste uur. Ze stimuleren beginners, en zorgen voor sfeer op de dansvloer en in de zaal. Mannelijke dansers worden bijvoorbeeld vaak ingezet op cruiseschepen.

Sinds de opkomst van kizomba in het salsamilieu (vanaf 2014)duiken ze ook in de lage landen op. Misschien nog meer dan bij andere dansen lijkt kizomba een romantische belevenis voor de dames, en zijn er weinig heren die de verwachtingen die ze aan een goede leider stellen kunnen waarmaken. Wil je de dames toch op je dansevents houden, dan is het engageren van taxidansers een mogelijkheid die al behoorlijk ingeburgerd is. Een mogelijkheid om te zorgen voor tevreden klanten. Er zijn teams die met manlijke en vrouwelijke taxidansers werken, om iedereen bij het feest te betrekken.

Misschien is het ook een teken des tijds. Mensen zonderen zich meer af, ieder achter zijn of haar scherm. Contacten ‘In Real Life’ lopen moeilijker. Alles moet koopbaar zijn, formeel georganiseerd. Ook plezier, ontspanning, contact. Straks komt er wel iemand met een oplossing in de vorm van een taxidansers-app voor smartphones.

Dans van de wolf

dansWolf1De Dans van de Wolf is een boek van Michael Blake (1988) dat in 1990 ook verfilmd werd als Dances with Wolves. Het vertelt een verhaal over een jonge cavalerie-luitenant, John Dunbar, die in 1860 naar het Westen trekt. De buitenpost waar hij zich naartoe laat sturen is ondertussen verlaten, waardoor hij in zijn eentje vlak bij indianengebied blijft. Zijn paard Cisco en een eenzame wolf die hij Two Socks noemt zijn het enige gezelschap.

dansWolf3Hij krijgt steeds meer contact met een Siouxstam, en wordt er steeds meer geïntegreerd. Daarnaast wordt hij geconfronteerd met het waanzinnige gedrag van blanken: afval dumpen, bizons doden, enkel voor de huid en de tong, kaalkappen van bos,… (Het lijkt of er na meer dan 150 jaar weinig veranderd is, behalve dan dat er geen indianencultuur en –territorium meer is.)

dansWolf4Door de manier waarop hijzelf als ‘overloper’ door de blanken wordt behandeld kan hij nog weinig respect voor zijn eigen kortzichtige en egoïstische soortgenoten opbrengen. Het leert hem wie de echte ‘wilden’ zijn.

Dans met wolven’ is de naam die de indianen hem geven als ze hem onbevreesd op de vlakte zien bezig zijn met Two Socks. Ook de rijstijl van de indianen te paard, zonder zadel, beschrijft Blake als een dans, waarbij de twee partners soepel als één geheel bewegen.

dansWolf2De indiaanse dansen om de terugkeer van de bizon op te roepen, of de feest- en vrouwendansen worden slechts vrij kort beschreven. En uiteraard zit er ook een flinke portie romantiek in het verhaal.

Het scenario van de film wijkt op meerdere punten af van het boek (in de versie die ik las/zag), maar beiden zijn zeker de moeite waard.