Word IK oud?… Of zij…?

Omdat ik een half uur te vroeg was voor mijn volgende afspraak, en het bijtend koud was buiten, ging  ik in de vlakbij gelegen zaak een koffie drinken. Cappuccino hadden ze niet, zei de man. Vriendelijke kerel overigens. Terwijl hij met de koffie in de weer was kon ik bij een collega al afrekenen. Ik kwam er regelmatig.

onherkenbaar“En hoe is het nog met dansen?” vroeg hij toen ik suiker en melk nam. Ik bekeek hem nieuwsgierig, en realiseerde me toen dat hij de geborduurde letters van DansFans op mijn rug gelezen had.
“Ja, we kennen elkaar toch? Van de volksdans misschien? Bij welke groep heb je gedanst?”
‘Volksdans? Dat is heel lang geleden…. Van in de Chiro-tijd?’ Maar die hadden we niet in dezelfde buurt doorgebracht.

“Ik herken je stem, “ zei hij, “maar van waar?” O, ja, die stem. En die ogen. Een paar trekken in zijn gelaat. Guitige ogen…  “Het moet van lang geleden zijn, want ik ben hier nog niet zo lang terug na 14 jaar Zuid-Afrika…” En toen pas brak het verhaal door in mijn hersenen. Nog wat twijfelend probeerde ik ‘Queen…?’

onherkenbaart2Ja. Brede smile.  Nu klopte de plaatjes. De stemmen, de gezichten…  Beetje opluchting ook dat we er geraakt waren. Verwondering om elkaar hier in deze zaak tegen te komen. Snel een paar woorden, en dan plaats maken voor volgende klanten. En terwijl ik mijn koffie dronk en tussendoor stiekem naar hem gluurde begreep ik niet dat we elkaar niet herkend hadden. Ik realiseerde me dat we verdorie samen aan het opzetten van een groot project gewerkt hadden.

Twee weken geleden wandelde ik in de buurt van het Europlanetarium door het bos. Waar de weg een hoek vormde hadden wandelaars een kort binnenweg door het bos uitgesleten. Ik had een oudere man, en daarachter een vrouw, uit de andere richting zien komen. Ze namen ook de short cut.  Op dat smalle stukje zouden we elkaar kruisen.

onherkenbaar1En waar we elkaar kruisten groetten we.  En haar zei ik ook gedag. En terwijl ik langs hem liep dacht ik nog: ik heb die kerel nog gezien… Lang grijs haar, een soort ruime mantel…. Afgelopen zomer? Ergens op een festival? Een type voor de Gitannekesfoor. Dat zou kunnen. Of wacht… nee, shit, het was Bor!

Lang niet meer gezien. Jaren geleden nog eens, met een ander kapsel. En in een compleet andere omgeving. En met een andere vrouw. En dus had ik hem niet herkend. Maar hij was het. Een goeie vriend uit actiegroepen, jeugdbeweging, jeugdhuis…  En blijkbaar had hij me ook helemaal niet herkend.

Het wordt stilaan tijd voor een Shazam voor gezichten, en jeugdherinneringen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *