Een zéér merkwaardig kleinood. Maar wel een heel eenvoudig en sterk ontwerp. Gaat het om een uniek concept, of om een toevallig probeersel dat in de plooien van de geschiedenis verloren ging, en toevallig in 2020 ontdekt werd?

Het fijne aan een websites en blog is dat je wereldwijds interessante vragen, contacten en ideeën krijgt. Van Alaska (over bomen ‘wateren’) over Indië (koolstofvoetafdruk) tot Brazilië (grondwaterputten). En recent (mei 2020) een mailtje van Jim Escobar, “‘Old Screw Found in NW USA (SW Idaho), near Oregon Trail”. Zijn 10-jarige zoon James (jr) trok er op uit met zijn metaaldetector, en keerde huiswaarts met een roestige spijker. Via zoekwerk op internet vonden ze in mijn Engelstalige site Surv’live’l (mijn vertaling van t-over-leven) het artikel dat ik schreef over de oudste gevonden schroeven. Want de gevonden ‘spijker’ had duidelijk één groef in de kop, en een gedraaide schroefdraad.

Als je het ziet lijkt het eenvoudig en duidelijk. Je smeedt een vierkante spijker en verdraait de vierkante schacht meer dan 360°. Ik vermoed dat dit met een wringijzer zelfs koud kan gedaan worden.

Alleen: in alle gekende oude schroeven werd de draad manueel uitgevijld. Een zeer tijdrovend en duur werk dat duidelijk leesbare sporen nalaat. Als het zo eenvoudig kan met smeedwerk, waarom kenden we dit systeem dan niet? Waarom zijn er (bij mijn weten) nooit dergelijke exemplaren gevonden? Een schroefnagel ‘avant la lettre’. Ik hoop dat onderzoek (bij Smithsonian en/of elders) meer licht op deze vondst kan werpen. Het lijkt me erg speciaal: zowel het product, als het feit dat er in onze geschiedenis blijkbaar niets over bekend is.