Tussen twee activiteiten iets gaan eten zonder het te ver te gaan zoeken. Dat betekent naar de frituur op de hoek gaan. Vrij onbekend terrein voor mij, maar frieten zijn frieten. Helaas voor mij, leuk voor de uitbater: zondagmiddag, 13 uur, behoorlijk druk.

Ongelooflijk welke bestellingen mensen meenamen of opgaven. Ik vroeg me echt af voor hoeveel personen die eten kwamen vragen. Zelfs een koppel met een zoontje van 7 bestelde een hoop spullen. En nog vreemder: de uitbater onthield dat allemaal. Een weet-ik-veel burger maar zonder tomaat en ui, wel extra kruiden. En de frieten waar wel zout op mocht, daar hoorde dubbele tartaar op. En een  broodje met wel dit, maar zonder dat.

Ik had dus nog wel de tijd om mijn keuze te maken. Frietje met mayonaise. En wat eten we daar nog bij? Boven het ziedende frietvet hingen 4 ‘bladzijden’ met allemaal snacks en prijzen. In de koeltoog lagen tientallen gekleurde, gevormde, gepaneerde, voorgebakken dingen. En toch had ik een probleem om te kiezen…

In de koeling stonden er geen namen bij de producten. (Vlees is in dit geval allicht een te vleiende omschrijving.) En op de prijslijst stonden wel benamingen, maar geen foto’s.  Bij het horen van de door anderen vlot gebrachte en uitgebreide bestellingen voelde ik me plots een absolute leek, een analfabeet. Wist ik veel wat een Berenpoot was? Niets uit de tentoonstelling leek op een berenpoot.

De meeste andere namen waren nog prozaïscher, en gaven geen enkele aanduiding over vorm of inhoud. Waarschijnlijk zat er ook geen berenvlees in de berenpoot. Hoewel je het maar nooit weet. Waar ik me nog net wel iets bij kon voorstellen: bitterballen, en een goulash kroket. Wat de keuze meteen tot een aanvaardbaar dilemma reduceerde.

Tijdens het wegwerken van mijn middagmaal kreeg ik van de gesprekken tussen klanten en uitbater nog mee dat de aardappelen weer duur waren dit jaar. En eigenlijk niet van heel goede, of standvastige kwaliteit. Je wist nooit welke soort aardappelen je kreeg, of zelfs niet uit welk land ze kwamen. Ja, ook niet voor Belgische frieten.

En het uiterst linkse bakje was speciaal om uitsluitend glutenvrije dingen in te frituren. Want dat had je tegenwoordig wel nodig, met al die allergieën.

Ondertussen had het jonge koppel met het zoontje de naar mijn gevoel nogal uitgebreide maaltijd beëindigd. Mijn bezorgdheid over de massa eten die ze hadden besteld bleek onterecht. Ongeveer een kleine helft van het nog te betalen goed verdween samen met het wegwerpbestek, blikken, papieren verpakking en plastieken frietbakjes rechtstreeks in een vuilbak.

Een ecologisch frietkot, bestaat dat ook? Met veggie spullen?

En ecologische friet-eters?