Wie het snelste is bemachtigt tussen de speeldingen zijn eigen favoriet. Wie brutaal is duwt gewoon een ander opzij. Of neemt gewoon een bezet stuk van iemand af, als er geen ouders toekijken. Knaapjes van 4 tot 10 jaar, die binnen een paar seconden hun karakter laten kennen. Vooral als dat minder fraai is.
Ik houd regelmatig de plaatselijke spel-o-theek voor buitenspeelgoed open. Ik vind het een mooi en zinvol initiatief.
- Het is eigenlijk waanzin om gocarts en fietsjes voor (klein)kinderen aan te kopen. Al na een paar maanden zijn ze er te groot voor geworden.
- Na drie weken zijn de kids hun speeltje moe, en willen ze weer iets anders.
- Dus spaar je centen, en leen even wat je tijdelijk kan gebruiken.
- De kinderen komen eindelijk nog eens wat buiten, weg van een scherm(pje).
- En gewoonlijk wordt er ook nog samen gespeeld, en gedeeld.
- Het buitenspelen zit vol sportieve actie, goed voor de conditie en de gezondheid.
- (Groot)ouders leren het idee van uitlenen en samen gebruiken kennen. Ook heel geschikt voor gereedschappen, autodelen, enz.
- Niet het persoonlijke bezit, maar het gezamenlijke gebruik krijgt prioriteit.
- Er ontstaan veel en nieuwe sociale contacten tijden het uitlenen, je leert een hoop mensen uit de buurt kennen.
Allemaal redenen waarom ik er graag aan meewerk.
Onlangs was er een gezamenlijk initiatief van diverse groepen die met en voor kinderen actief zijn, centraal in het dorp. En onze spulletjes stonden er dus ook. Best wel fijn. Maar sommige karakters waren dat toch iets minder.
Ken je dat? Een step, wandelfietsje of wat dan ook. Leuk! Wil ik hebben! Eén keer proberen. Lukt niet meteen. Dus laat ik het gewoon -boenk- op de grond vallen waar ik sta. Niet terug zetten, nee. Maar meteen naar een volgend stuk lopen, om een 1 x te proberen.
Natuurlijk rijden de meesten tussen de kegels op het aangegeven parcours. Een paar anderen daarentegen doen hun best om zoveel mogelijk kegels plat of om te rijden. Sommige groepjes hadden een begeleidster (juf?). Hoedje af voor hen. In tegenstelling tot de meeste ouders waren zij wél met de kinderen bezig. En vaak ook op een pedagogisch verantwoorde manier. Ouders vinden blijkbaar nogal eens dat niet zijzelf, maar school en leerkrachten voor de opvoeding moeten zorgen.
Ergens stond er ook een clown die leuke dingen maakte met ballonnen. Ik zag iets langskomen dat ik niet begreep. Een slechte interpretatie van mij? Het ding leek op een machinegeweer. En daarna zag ik ze vaker. Helaas klopte het wel. Er werden feestelijke Uzi’s gemaakt voor de kids. En zwaarden, revolvers… Pas toen ik er een papa mee op zijn zoontje zag schieten wist ik dat ik me niet vergist had.
Tja, we maakten vroeger ook geweren en sabels. En pijl en boog. Maar ik verschoot toch dat dit tegenwoordig nog op kinderfeestjes gedaan werd. Mja, beter verschieten dan schieten.
