Categorie archieven: Ergernis

Mijn kleindochter snapt het niet…

Ergernis, Mens en samenleving, Natuur en milieu

De verontwaardiging, wereldwijd. Wat de Nazi’s gedaan hadden was afschuwelijk toch? De hele wereld was het er over eens dat zoiets nooit meer mocht gebeuren. Geschiedenisles: het Proces van Neurenberg, Simon Wiesenthal, Nie wieder Krieg… de hele wereld had een les geleerd, wilde dit niet meer. Nooit meer!

“En wat ik dan niet snap, is dat er ondertussen al meer dan 5 jaar oorlog is in Syrië. En dat daar weer de meest beestachtige dingen gebeuren. Gruwelijk gewoon. Iedereen weet dat. Waarom stopt niemand dat? Je weet toch wat daar allemaal gebeurt? Even erg en wreed als de nazi’s. Misschien nog erger! De koning weet het, de ministers weten het, de presidenten van Europa, Rusland, Amerika en China weten het. Waarom stoppen ze dat niet?”

Ja, inderdaad. Maar het is natuurlijk niet zo eenvoudig…

“Maar de mensen hadden toch iets kunnen doen he vake? Het kan toch niet dat er 5 jaar lang niets gedaan wordt. Dat iedereen dat maar laat doorgaan? Jij hebt toch iets gedaan he? Een brief geschreven naar de ministers? Of de koning? Of betoogd in Brussel? Een brief naar de krant gestuurd…?”

Euh… hmm… het is natuurlijk niet zo eenvoudig…

“Heb je niets gedaan? Heeft niemand iets gedaan? Waarom niet? Het kwam op TV, in de kranten, op Facebook… En iedereen liet het gebeuren. Net als bij de nazi’s? Opnieuw??”

Mijn kleindochter zit nog in de kleuterklas. Ik werd zweterig wakker. Maar Mona heeft wel gelijk. Misschien duurt het nog 10 jaar voor ze deze vragen stelt. Ik zweet er van. Ik zal me schamen…

En het ergste is: ze zal regelmatig terugkomen met gelijkaardige vragen.
Je wist toch dat pesticiden en alle andere sproeistoffen vergif waren. Wat heb je gedaan?
Iedereen weet dat plastiek niet afbreek en hormoonverstorend is. Dat microplastics in de lucht, in het water en in de grond blijven, en in ons eten. Waarom lieten jullie dat toe?
Iedereen wist van de opwarming van de aarde. En toch deden jullie maar door. Auto’s, centrales… Waarom stopte je het niet?

Iedereen weet dat radioactief materiaal zelfs miljoenen jaren gevaarlijk blijft. Waarom dumpten jullie het gewoon in zee? En bleven jullie kerncentrales gebruiken? Wilden jullie alle mensen en dieren uitmoorden? Waarom?

En al die bomen en bossen die gekapt werden. Vruchtbare grond die volgebouwd en gebetonneerd werd, eten dat vol ongezonde suiker en kunstmatige rommel wordt gepompt,…

Sorry kids. We wilden gewoon zo goedkoop mogelijk royaal leven. En bovendien, het is nu zomer, en vakantie. Bekijk het maar, los het maar op. Het is een mooie tijd. Geweest.

Vuile velden

Afval, Ergernis, Natuur en milieu,

Af en toe moet ik mezelf eens uitlaten. Bij gebrek aan hond. Er is hier gelukkig groen genoeg in en rond ons kleine dorpje. Voor ik de velden in duik wuift Maria van de Spel-o-theek, duim omhoog? Ja natuurlijk, duim omhoog! De meestal modderige weggetjes zijn door de droogte keihard. Wegenwerkers hebben minstens een halve hectare groen ingenomen om wegbeton te breken. Verboden voor onbevoegden.

Ik heb mijn zonnebril op. Misschien moet ik eens een roze versie zoeken. Zelfs op de meest afgelegen plekken zie ik lege flesjes, blik, wikkels… Een stuk aardbeiennet komt naast een rubberbuis door de oppervlakte van het voetpad heen piepen. Waarom worden er nog wegwerpspullen gefabriceerd? Alles zou retour moeten. Jupiler & Co zouden verplicht via statiegeld iedere verpakking terug moeten nemen. Lijkt me de enige realistische oplossing. In gedachten zie ik weer een foto van een verlaten festivalcamping.

Een populier die vorig jaar heroïsch staande ten onderging en door een storm werd onthoofd, is nu al verbouwd tot een appartementsblok van 6 verdiepingen. Allicht zonder bouwvergunning. We zijn niet de enige rechthebbers en gebruikers van de natuur en de wereld om ons heen. Al gedragen we ons wel zo.

De velden liggen er ondanks de droogte wel prachtig bij. Prachtige realisaties van onze agrocultuur. Een hectare tuinbonen, anderhalve hectare maïs, tarwe. Haast nostalgisch mooi om te zien. Van ver. Er liggen ook diverse percelen met sierstruiken tussen. En dan valt het op: ca. 40 cm diepe, brede rijsporen van te zware machines hebben onder-tussen alle leven uit de aarde geperst. En naast de sporen staan netjes conifeertjes. Alleen maar dat. Geen sprietje onkruid te zien. Alles wordt kapot gespoten. In deze bodem leeft er niets meer.
Met het mooie korenveld er vlak naast is het niet beter gesteld. Er groeit niets anders, geen korenbloem, geen klaproos, geen onkruid… niets. Een graanwoestijn. Aan de andere kant van de landweg: een maïswoestijn. Op een hooiakker: een graswoestijn. Overal saaie monoculturen waarvoor alle ander leven in en boven de bodem kapotgemaakt wordt.

Ik stel me zo voor dat er ooit iemand biolandbouw op zo’n perceel wil doen. In regel wordt er dan 3 jaar niet op geoogst, zeker geel gelabelde bioproducten. Ik ben er vrij zeker van dat het gebruikte gif na 3 jaar nog lang niet is afgebroken. Om nog maar te zwijgen over wat er doorgedrongen zal zijn in de ondergrond waaruit massaal water voor bevloeiing wordt opgepompt.

Een gezonde bodem zit vol leven. Niet alleen onooglijke bacteriën en alles verbindende schimmels, maar ook kriebel- en wriemelbeestjes. Die hele flora & fauna, dat hele ecosysteem wordt jaar na jaar opnieuw kapot gespoten en gescheurd. De basis van alle andere levende wezentjes, onszelf inbegrepen…

Aan de bosrand kiest een haas zijn pad. Ik vraag me af waar die aan geknaagd heeft. En op welk bord hij mogelijk terecht komt. Duur en gezond, want: echt wild!
Waren ze stil blijven zitten dan had ik ze helemaal niet gezien. Uit een stortplaats van struiken fladdert vader fazant met 2 jongen weg. En als ik nader nog 2. Nog klein en onwennig. En daarna moeder fazant met nog eentje, en nog een. En nog… Ik wist niet dat fazanten zoveel eieren uitbroedden. Ze verdwijnen dichtbij in de volgende stortplek voor gedumpte sierplanten. De jongen kunnen nog niet ver vliegen. Hun camouflagekleuren zijn zo goed dat ik ze niet kan terugvinden voor een foto. Ik zal ze maar niet opnieuw opjagen. Zou inlandse fazant nog eetbaar zijn? Of hoort het, net als paling, bij het giftig afval?

Van de positieve effecten van wandelen –vooral in het groen- heb ik vandaag weinig gemerkt. Voor ik mezelf nog eens uitlaat kan ik beter een roze bril aanschaffen.

(Kies je voor) engagement of consument?

Anderen helpen, Communicatie, Ergernis

Of waar haal jij voldoening uit? Snel en goedkoop kant en klaar spullen verwerven, of zelf iets doén? Ik dacht dat het ook wel aan mij kon liggen: het gevoel dat er steeds minder mensen zich engageren en iets willen doén. Niet alleen maar praten, fantastische ideeën spuien, en uitleggen hoe ze het graag zouden willen. In meerdere verenigingen merk en hoor ik steeds vaker die malaise.

Ook dat er zo weinig jongeren zich engageren. Er zijn er wel, enkelingen. Veel te weinig. Of zoals Steven vanmiddag zei: “Toe ik bij de wereldwinkel begon –járen geleden- was ik de jongste. En nu nog…”

De Singlesvereniging met 400 leden bestaat 25 jaar. Zo weinig animo om iets te doen… Natuurlijk, iedereen wil wel dat er iets gedaan wordt. Een etentje, een dikke fuif, en liefst nog een reeks andere dingen. Meerdere plannen worden heel enthousiast besproken. Enkele ‘doeners’ zijn na de laatste fuif wat voorzichtiger geworden, omdat ze ervaren hebben dat ze zich anders te veel werk op hun hals halen. Dus als na de planningsfase de vraag komt: “Wie gaat dit doén? Wie wil het echt trekken, en wie wil meewerken?” Dan blijft het oorverdovend stil.

In het warenhuis legde de klant voor mij 2 schitterende grote broccoli’s op de band. Hier worden ze nooit ZO groot. Prachtige exemplaren. Helemaal in plastiekfolie verzegeld. Geen spatje vuil. Kant en klaar. De folie er af doen, en bijten maar. Er naast lagen 2 zakjes vacuüm getrokken, geschilde en gekruide krieltjes. Zo willen we het. Zo voelen we ons gelukkig…. Of? Alles kant en klaar, spotgoedkoop, en meteen geleverd. Een muisklik… en binnen de 24 uur komt het er aan, zelfs van de andere kant van de wereld. We hebben alles uitbesteed aan grote bedrijven, en doen niets meer zelf. Leuk, makkelijk en handig. Maar geluk zit niet in vacuüm getrokken en verzegeld zakjes.
Wie met het minste gelukkig kan zijn is echt rijk.

En engagement, daar is werk aan, daar kruipt tijd in. Meer dan Liken of Leuk vinden op Facebook. Het werkt met echtecontacten, met echte mensen. En soms kom je zo ook aan echte vrienden. Niet snel, niet goedkoop, niet kant-en-klaar. Maar het geeft wel voldoening.
Vooruit, we zullen nog maar eens proberen.

(28/7 bij Ambiorix, en 14/8 Vuur-vrienden-vroentesoep-vrassingen langs het kanaal, en 31/8 terrasmeeting Hasselt, en 21/9 Paella, tapas, Chanson d’amour & brain food, en 7/10 Info & doedag + fuif, en 14/10 Festival Retour,… hulp is welkom!)