Categorie archieven: Cultuur

Mens-gebraad met broccoli en kastanjepuree

Cultuur, Eten, ,

mensgebraad1Voor ons gerecht van de dag vraag je aan de slager voor twee personen een biceps. Komen er meer genodigden tafelen vraag dan een flinke hamstring. Als je een gevilde en ontbeende versie koopt is die klaar voor gebruik. Anders kan je het vel tijdens het braden wel laten zitten, dan blijft het vlees langer sappig. Het bot kan je met wat vlees  verwijderen en gebruiken voor een lekkere menso-bucco.

Vraag als het kan vlees van een jong exemplaar, dat is nog heerlijk mals en sneller gaar. Sommige chefs zweren bij importvlees van potige, donkere exemplaren. Anderen vinden vette Amerikanen smakelijker dan magere Oosterlingen. Ook omdat die eersten te veel hormonen bevatten. Maar voor een smakelijk en gezond stukje opteren we toch voor verse mensen uit eigen streek.

mensgebraad2We gaan het gebraad eerst mooi bruinen. Stoof 2 gehakte sjalotjes. Gebruik hiervoor liefst 2 el mensenvet of reeds uitgebakken mensenreuzel.  Het kan ook met plantaardige olie of varkensvet, maar als het kan, doen we het natuurlijk in stijl. Als de sjalotjes glazig worden zet je het vuur hoger, en bak je het gekruid mensgebraad  zonder deksel rond om rond aan, zodat het een mooi korstje krijgt. Prik er daarna enkele kruidnagels in, en bestrooi met takjes verse tijm.

mensgebraad3Laatst zag ik een cartoon van een kalkoen die voor een kookshow op tv gevulde mens ging klaarmaken. Gewoon een keertje een ander perspectief. We maken een beest dood. Meestal op een eerder gewelddadige en brutale manier. Het is al lang geen dier meer…. Het is vlees.
Gewoon spiermassa dus. In die zin kan je een kannibaal geen ongelijk geven: vlees is vlees.

Waarom doen we daar dan zo verontwaardigd over? Terwijl we voor dieren de meest gruwelijke ‘verwerking’ accepteren en doodzwijgen.  En met een smile de barbecue aandoen. Is ons vlees zoveel specialer?

mensgebraad5We hebben blijkbaar onszelf tot koningen van de schepping gekroond. En ons het recht toegeëigend om alle andere dieren te domineren, te bejagen, te kweken, te doden en op te eten.
Stel je voor dat kalkoenen het voor het zeggen hadden, en ons op dezelfde manier behandelden als wij hen. Waarom zouden zij daar minder recht op hebben dan wij?

Vreemde wezens, die mensen.
Maar af en toe zie ik ook wel eens een lekker stuk.

Snoepjes op de balie

Cultuur,

De deur zwaaide open, dus de verlofregeling was nog niet van kracht. En meteen viel mijn blik op de glazen bokaal met frisse, lichtblauwe muntsnoepjes. Ze staan er om jezelf te bedienen. Een kleine attentie voor de klanten. En toch voel je je meestal wat onwennig, gegeneerd om er eentje te nemen. Niet? Maar er was nog niemand in de zaak, dus…

snoepbokaal2Razendsnel maakten mijn hersenen een reeks berekening waar een supercomputer jaloers op zou zijn. Kon ik, nog voor er iemand binnen zou komen, vlug een snoepje nemen, de knisperende cellofaanwikkel er af krijgen, de zoetigheid in mijn mond laten verdwijnen en het ‘papiertje’ ongezien ergens laten verdwijnen? Maar waar? Terug in de pot? In mijn zak? Geen bedenktijd meer, snel handelen, nu!

Oeps! Mijn hand ging niet door de opening van de pot. Puur bedrog. Het was een val. Maar zo gemakkelijk geef ik het niet op. Ik rolde mijn handpalm zo smal mogelijk samen. Met de toppen van mijn vingers kon ik nog net het begeerde goed beroeren.  Om een vleugeltje van een verpakking tussen wijs- en middenvinger  te grijpen moest ik wel de pot met mijn andere hand vasthouden, en mijn hand zo diep mogelijk in de opening persen.

snoepbokaal4Meteen schoot me het verhaal te binnen van de aap en de noot. Ik heb vervelende hersenen, met irritante informatie op verkeerde momenten. Ken je het? Door een opening kan de aap aan een noot. Maar als hij die in zijn hand neemt, is de gesloten hand met de noot te dik om het kleinoot naar buiten te halen.

Ondertussen loopt de tijd. Hoe lang nog voor er iemand binnen komt? Wat als het cellofaan nu vervelend kleverig aan het snoepje plakt? Haal ik het nog? Of geef ik het op? Als een grijper op een kermisattractie klemden mijn gestrekte vingers zich op de wikkel. Voorzichtig bewoog mijn grijperarm zich recht omhoog, waakzaam, om de schat niet te laten vallen.

snoepbokaal3Het lukte warempel. Snel de wikkel er af. En toen kwam de juffrouw de zaak binnen. Te laat om nog onschuldig te doen alsof er niets aan de hand was. Gewoon op heterdaad betrapt. Heel nonchalant, en alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zei ik dat ik mijn bestelling kwam afhalen. En stopte onder haar wat verbaasde blikken het snoepje in mijn mond.
Met mijn bestelling op weg naar buiten ontdekte ik gelukkig nog een vuilbak waarin ik de wikkel kwijt kon. Of was het een paraplubak? Ik heb er niet meer naar omgekeken.

Op weg naar de biowinkel begreep ik steeds beter de verbaasde blik van de verkoopster. De snoepjes staan er niet om opgegeten te worden. Ze staan er om te doen alsof. Om de zaak een vriendelijk imago te geven, zonder veel kosten. Als het de bedoeling was dat klanten ze lekker zouden opsmikkelen, dan zouden ze gewoon makkelijk bereikbaar in een open schaal staan. Maar dan lopen de kosten te hoog op. Dus, wil je wel het imago, maar niet de kosten, houd dan rekening met volgende tips:

snoepbokaal11.    Zet de snoepjes niet vlak bij de kassa of betaalterminal, maar iets verder weg, zodat de klant er (opvallend) naar moet reiken om ze te bereiken.
2.    Gebruik snoepjes met een wikkel, dat vraagt meer tijd om ze te veroveren en verorberen. Dus meer kan om door sociale controle betrapt te worden op een kruising tussen een geschenkje nemen en diefstal.
3.    Plaats eventueel duidelijk zichtbaar een camera in de buurt.
4.    Neem een pot met een kleine opening, zodat zeker volwassenen er niet met hun hand in kunnen.
5.    Voorzie geen schaaltje voor de lege wikkel. Dat zorgt voor een extra dilemma.
6.    Doe de pot niet vol. Leg enkel wat snoepjes op de bodem. Dat maakt ze moeilijker bereikbaar. En mensen voelen zich meer gegeneerd om er eentje te nemen als er geen overvloed is. Denk aan het ‘schaamstukje’, het laatste stukje taart dat iedereen laat liggen voor de anderen.
snoepbokaal57.    Zorg voor een folder of affiche: “Snoep gezond, eet een appel”.
8.    Je kan overwegen de snoepjes op een verhoog te zetten, en als opstapje een weegschaal voorzien.

Als je met deze tips rekening houdt kan je met een zeer klein budget levenslang een klantvriendelijk imago voor de zaak in stand houden.

(On)verdoofd slachten: oplossing (een prikje)

Alternatief, Cultuur, Mens en samenleving, , , ,

Het feit dat ik meerdere soorten dieren zowel verdoofd als onverdoofd heb geslacht maakt me natuurlijk geen deskundige. Mijn ‘leermeesters’ (thuisslachters) waren het over één ding eens: je moet het dier respecteren, en het niet nodeloos of lang laten lijden. Dat is zo vanzelfsprekend dat discussie hierover niet nodig zou moeten zijn. Maar welke is de minst pijnlijke methode?

slacht1Verdoving lijkt aangewezen. Ik heb liever dat de tandarts me verdoofd voor hij aan de slag gaat. Maar dat is niet de verdoving waar het bij slachten om gaat.
En de vreemde stoffen van een dodelijke injectie bij ter dood veroordeelden willen we ook niet in ons vlees. Verdoving betekende meestal: een flinke klap met een hamer op de hersenpan, of een slachtpen (als een vasthangende kogel) door de schedel. Een kortsluiting met knock-out, waardoor bewustzijn en gevoel in een flits weg zijn. Om daarna via een snede leeg te bloeden. Industrieel wordt ook elektronarcose gebruikt.

Zal ik je bij wijze van enquête de keuze laten tussen een halssnede of onthoofding? Na de guillotine heeft IS ons hier opnieuw mee geconfronteerd. Of liever ‘verdoving’?
Als we kijken naar mensen die wel effectief een keuze maken, dan zijn dat meestal ook technieken om er snel, in 1 klap, van af te zijn. Wie er rustiger thuis aan begint opent meestal een ader om leeg te bloeden.

slacht3Ik ga regelmatig bloed geven. Een prik, die je voelt, en daarna wordt er 450 grammen A+ afgetapt zonder dat ik daar iets van merk. Als ik de keuze moest maken, lijkt dit me een pijnloze, rustige en schone manier om stilletjes in te slapen. Het volume zou ca. 10x hoger zijn, en het zal wat langer duren. Maar het zou kunnen: zonder verdoving, zonder geweld en agressie, zonder bloedplassen.

Nomaden in woestijnstreken drinken in noodgevallen soms bloed van hun vee via een halsader. De kleine snede heelt achteraf weer. Het lijkt me dus zeker wel mogelijk.

slacht2Ik stel me dus voor dat dit met slachtvee ook zo kan. Dieren zullen niet als bloeddonoren rustig op een Rode Kruisbedje gaan liggen. Maar als je ziet welke installaties er dan wel voor gebruikt worden moet het zeker mogelijk zijn ze in een steeds smaller wordende box te leiden waarin ze dan een prikje krijgen. Het bloed word netjes opgevangen, en de dieren krijgen de tijd om in te slapen.

slacht4Geen bloed meer in de longen, geen gekrijs en gegil, geen bloederige taferelen, geen geweld. Oké, dat maakt het nog geen pretje. Maar het lijkt me wel heel wat humaner. Respectvoller ten aanzien van de dieren en hun leven.

En zou het ook geen alternatief kunnen zijn voor rituele slachtingen. In plaats van een keelsnede om het dier te laten doodbloeden, krijgt het nu een minisnede. Met een scherp mesje, dat toevallig ook de punt van een holle naald is. Waardoor het ook doorbloed. Met een beetje goede wil moet dit ook religieus aanvaard kunnen worden.

Volledigheidshalve, en voor alle duidelijkheid:  ik pleit zeker niet voor vleesconsumptie. Die moet sterk verminderen. Ik ben absoluut tegen de industriële hedendaagse vee-productie, de fok- en forceermethoden en de slachtfabrieken. Maar dat zal allemaal nog niet op zeer korte termijn verdwenen zijn.

Ik afwachting probeer ik met mijn klein boerenverstand de gruwel een beetje humaner te maken. Ik vraag me af waarom dit eigenlijk nog nooit (bij mijn weten) overwogen werd.