Trein tillen, samen sterk

Oké, ik ga niet altijd opnieuw weer kankeren. Goede, positieve verhalen zijn veel leuker om te lezen. 
Onlangs in het nieuws:  
Teamwork: honderden pendelaars kantelen trein om man te redden.
Een passagier raakt in Sterling Station, Perth bij het uitstappen met zijn been klem tussen trein en perron. Treinverkeer ligt stil. Ik vermoed dat een normale procedure er in bestaat de hulpdiensten, en zeker ook de brandweer te verwittigen. Allicht roepen die, na het aanbrengen van steunkussens, een zware hijskraan op om de wagon (+ 10 ton) te takelen.
Maar kijk, één iemand heeft een idee. Roept iedereen uit het rijtuig. Waardoor het lichter wordt. En vraagt iedereen mee te duwen. Wie haalt het nu in zijn hoofd om een treinwagon met mankracht te kantelen?  Los van het risico om het slachtoffer te verwonden en een aanklacht te riskeren? Trouwens, kunnen mensen een wagon in beweging krijgen? Hoeveel mensen zou je wel nodig hebben? En waar en hoe stel je ze op? Een beetje redelijk denken zegt dat dit quasi onmogelijk en zeker onverantwoord is.
Maar soms moet je dingen gewoon aanpakken, en doen. En ja, het is 2014. Minstens 17 filmpjes op internet bewijzen dat het gewoon kan. Niet blijven denken. Doen.
Misschien was er ook wat eigenbelang mee gemoeid. De keuze tussen uren wachten op professionele hulp, of snel weer verder op weg kunnen.
Het geloof in ’the power of the people’. Vorige eeuw was het nog normaal te zeulen met zakken cement van 50 kilogram, en balen graan van 75 kilogram. Ondertussen zie je nergens in de handel nog zakjes van meer dan 25 kilogram. Kracht en spieren hebben we niet meer nodig.
Als we kracht nodig hebben, zetten we machines in. Een tuinaanlegger met graafmachines, een verhuizer met een lift. Bij iet of wat zwaardere transporten reist een vorklift mee, krampachtig vastgeklampt achter tegen de vrachtwagen. Als een aap.
Terwijl onze voorouders menhirs versjouwden en piramiden bouwden. Met de blote hand. Voor zover we weten.
Merkwaardig ook omdat we zo individualistisch geworden zijn. Moedwillige geïsoleerd en afgeschermd onderweg, door oortjes, en een schermpje dat ons contact met de buitenwereld bepaalt.
De Duitser René Becker stierf voor de ingang van de luchthaven van Sant Joan op Mallorca. Na zijn scheiding was het de eigen keuze van ‘El Barbas’, (‘De Baard’) om de luchthaven als zijn nieuwe thuis te zien. Hij leefde er zeven jaar. En lag er zes uur dood op een bankje voor iemand dat opmerkte. Mentaliteit: ieder voor zich.
Samenwerken was vroeger een noodzaak. Om hooi of graan binnen te halen kon je geen loonwerker bellen. Familie en buren kwamen helpen. En dat deed iedereen voor elkaar. Een bouwkraan was onbetaalbaar. Maar de buren maakten een menselijke ketting. En de bakstenen werden, per twee, met telkens een tussenniveau, tot op de zolder van de ruwbouw gegooid en gestapeld. Biertje erbij. En  veel zweet, maar ook plezier, en samenhorigheid.
Vorige week kwam de oud-ijzerman bij de buren een kaduke zitmaaier weghalen. Hij riep op de oprit: ‘Hé, maat, kan je effe helpe tillen?’ Als iemand hulp vraagt doe je dat toch? Met drie man lukte het best.
De inwoners van Bree worden torenkruiers genoemd. De St.-Laurentius kerk werd in 1910 te klein.

Ze vijzelden de 26.000 ton wegende toren omhoog, en schoven hem  aan enkele centimeter per uur over rails 9,4 meter verder.

In 2014 deden 80 Amish dit nog eens dunnetjes over met een huis. Puur handwerk. 
Samen kunnen mensen veel. Torens en bergen verzetten. Wagons tillen.Solidariteit geeft kracht. Verdeeldheid maakt ons zwak. 
Iedereen die naar verandering streeft doet er goed aan dit samen met anderen uit zijn buurt te proberen.

2 reacties op “Trein tillen, samen sterk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *