Dansmaatje

Laatst op een Salsa & Boogie night werd een korte reeks disco afgewisseld met bachata. 
Eén disco koppel bleef gewoon enthousiast verder disco dansen. Wat perfect kan. Beiden genres gebruiken, zoals de meeste songs, een 4/4 maat. Waardoor het volgende koppel dat de vloer op kwam er ook prima op kon dansen wat zij er in voelden en hoorden: chachacha. Pas het derde koppel had de mening die ik in dit geval ook met de DJ deelde.  Zelfde muziekje, 3 verschillende dansen. Moet kunnen.
Twerkt als het ritme goed zit… Zolang je de anderen maar respecteert en niet als een pletwals wegdrumt.
In dansscholen zie je het ook soms. Vooral waar er niet aangekondigd wordt welke dans er komt.  Op basis van de muziek bepaal je zelf de dans. Vaak merk je dan dat het eerste koppel op de vloer de trend zet. Zo wordt een boogie soms een quickstep. Of andersom. Ik heb al samba’s zien veranderen in salsa’s. Chachacha en disco zitten elkaar vaak heel dicht op de hielen. Samen met veel minder vaak gedraaide merengue.
Mambo en salsa zijn voor veel danser absoluut niet van elkaar te onderscheiden, om nog maar te zwijgen van een opsplitsing in stijlen als bijvoorbeeld Cubaanse salsa en LA style.
En eigenlijk vind ik het wel prettig als dit allemaal broederlijk naast elkaar kan.
Wel pijnlijk, grappig en idioot is het wanneer de DJ een foute aankondiging  doet. Zijn langzame wals blijkt een slow fox te zijn. Terwijl vooral enthousiaste beginners blijven proberen om dan toch maar langzame wals te dansen. Zo geconcentreerd dat ze zelfs niet merken dat meer ervaren dansers ondertussen al lang overschakelden op passende slow fox passen.
Eigenlijk zou iedere zich zelf respecterende platendraaier zichzelf moeten verplichten om minstens 2 jaar dansles te volgen. Om niet enkel maar het ritme en de beats  op elkaar af te stemmen of te laten overvloeien. Wat tegenwoordig trouwens geen kunst meer is . De computer flikt het beter dan gelijk welke diskjockey.
Maar vooral om ook oog, of liever nog oor te krijgen voor de maat en het tempo. En arrangement en stijl.
Vaak is het ook een kwestie van gevoel, van eigen aanvoelen. Of ervaring.  Regelmatig wordt er goede, moderne Argentijnse tango muziek gedraaid om gewone tango op te dansen. Naar mijn gevoel vloekt dat. Maar wie bepaalt waar de grens ligt? (Gewoon ieder voor zich toch?)
Ik heb zelfs al bij het doornemen van een playlist met live muzikanten vreemde opmerkingen gekregen. Ze hadden de lijst al voorbereid. Zoals gebruikelijk, gegroepeerd per 2 gelijkaardige dansen. Ze vonden het onbegrijpelijk dat ik een disco en een mambo een verschillende stijl noemde. Om me van hun gelijk te overtuigen speelden ze van beiden een matig stukje, en lieten me op het keybord zien dat het ritme perfect hetzelfde was… Dan is de maat wel vol.
Van muzikanten verwacht je dan toch nog iets meer muzikale kennis en gevoel voor accenten en stijl dan van een platenruiter.
Anderzijds, als zelf deze groepen (would be) ‘professionals’ het verschil niet merken kan je het zeker dansliefhebbers niet kwalijk nemen.
Gelukkig heeft mijn dansmaatje meestal wel hetzelfde gevoel voor maat als ik. 
Dansen is 1 van de weinige dingen die je niet met mate moet doen. Wel op de maat.
Lets just dance and have fun.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *