Johny said goodbye

Dat is wat er meteen door mijn hoofd ging toen bleek dat hij euthanasie had aangevraagd. Een klassieker uit 1964 met een heel ander inhoud. Twee refreinregels tussen mijn oren: I’d only cry,… tell her Johny said goodbye.

Johny2Ver gevorderde kanker, en geen behandeling meer mogelijk. Bij Johny? Een man van staal. Onverwoestbaar optimistisch en vrolijk. Energiek. Hyper sportief. Gezond levend. Hij wilde in Brazilië nog wel een alternatieve, holistische behandeling proberen. En misschien niet meer levend terugkomen. Met de salsaclub werd er geld ingezameld om zijn reis mogelijk te maken. En het heeft hem wel goed gedaan.

Moedig ook, dat hij tijd heeft genomen om van zijn vele vrienden afscheid te nemen. Met een lach en een traan. Joviaal en eerlijk. Een komen en gaan van mensen en herinneringen. Met erg gemengde gevoelens. Blij, tevreden met de ontmoeting, het weerzien en de babbel. Triest om het definitieve afscheid, en de machteloosheid bij het aanvaarden ervan. Met hapjes en bubbels, en een spontane fotosessie van iedereen die de herinnering aan hem nog wat langer wilde vasthouden en vastleggen. Het greep hem aan. Maar hij bleef lachen.

johny1Na een misverstand nog een laatste oproep of Facebook:
“Aan iedereen , er word rondgestuurd dat ik al dood ben. MAAR IK BEN NOG SPRINGLEVEND, vrijdag krijg ik mijn Euthanasie. Dus tot dan is iedereen welkom om iets te komen drinken of eten vandaag en morgen van 14u tot 18u.
Grts Den Johny”

En een toelichting over hoe dat kwam:  “Hey Johny  Ik weet het, ik heb gisteren nog gereageerd op een bericht van C. want er is een vergissing gebeurd bij de vertaling naar het Frans. Van “beslist” is er “décédé” gemaakt ipv “décidé” !!! Ik probeer morgen eens binnen te springen!”

En tientallen geschreven knuffels. “ik ben zeer blij dat ik je vandaag nog heb kunnen knuffelen, het deed goed om je nog eens te mogen zien, en ik heb niet vaarwel gezegd, gewoon tot ziens, we zien ons terug, ik heb nog dingen in je oor mogen fluisteren die alleen wij weten, …”

johny3Het bataljon para’s dat met hun rode baretten afscheid komt nemen. Mannen en vrouwen die samen met hem gevechtssporten deden. Salsadansers. Muurklimmers die hij de kneepjes van het vak leerde. Niemand die verplicht was om te komen. Maar ze wilden er wel nog even bij zijn. Stoere motars of bodybuilders waarbij je de traan soms dichterbij zag dan de lach. Vriendelijke, maar soms overslaande stemmen.

Een balletdansende paracommando.
Hoe speciaal kan je zijn?
Ik ben blij dat ik triestig ben.
Dat betekent dat we iets voor elkaar hebben betekend.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *